آثار ترك امر به معروف و نهی از منكر از ديدگاه امام علي (ع)

1) «اذا لم یأمروا بالمعروف و لم ینهوا عن‌المنكر، لم یتبعوا الاخیار من اهل بیتی:[1] هر كه مردم به معروف و نهی از منكر نكنند، در آن هنگام است كه از نیكان و برگزیدگان اهل‌ بیت من پیروی نمی‌شود». بزرگ‌ترین خطر و ضرری كه در اثر ترك امر به معروف و نهی از منكر متوجه جامعه اسلامی می‌شود، این است كه مسلمانان از نیكان اهل ‌بیت تبعیت و پیروی نمی‌كنند و در عوض تابع نا‌اهلان و فاسدان خواهند گردید. بنابراین، یكی از آثار سوء ترك این فریضه، گمراهی و ضلالت است كه گرفتار جامعه می‌شود؛ چرا كه دنباله‌رو هادیان و راهنمایان معصوم و امین نگردیده و زمام امور خود را به دست افراد ناباب خواهند داد؛ همان‌گونه كه در صدر اسلام و پس از رحلت پیامبر اكرم صلی‌الله‌علیه‌و آله و نیز پس از شهادت امیرالمؤمنین علیه‌السلام، این اتفاق افتاد.

2) «ان‌الله لم یلعن القرن الماضی بین ایدیكم الا لتركهم الامر بالمعروف و النهی عن المنكر. فلعن‌الله السفهاء لركوب المعاصی و الحكماء لترك التناهی:[2] خداوند افراد قرن گذشته و پیش از شما را لعن نكرد مگر به خاطر اینكه آنان امر به معروف و نهی از منكر را ترك كردند. لذا خداوند نادان‌ها را به خاطر ارتكاب معاصی و حكما و دانشمندان را به دلیل ترك تناهی و باز‌ نداشتن گناهكاران مورد لعن قرار داده است».

3) «لا تتركوا الامر بالمعروف و النهی عن المنكر فیولی علیكم شراركم ثم تدعون فلا یستجاب لكم:[3] امر به معروف و نهی از منكر را ترك نكنید؛ زیرا بدان بر شما مستولی می‌شوند و آنگاه دعا می‌كنید(برای نجات از آن وضع) ولی دعای شما مستجاب نمی‌شود».

4) «ایها الناس لولم تتخاذلو عن نصر‌الحق و لم تهنوا عن توهین الباطل، لم یطمع فیكم من لیس مثلكم و لم یقو من قوی علیكم:[4] ای مردم، اگر در یاری حق پستی به خرج نمی‌دادید و در تحقیر و كوچك كردن باطل سستی نمی‌كردید، هرگز كسی كه از شما نسبت به شما طمع نمی‌ورزید و هیچ‌گاه فرد قوی بر شما مسلط نمی‌گشت».

5) «انما هلك من كان قلبكم حینما عملوا بالمعاصی و لم ینهاهم الربانیون و الاحبار عن ذلك … فنزلت بهم العقوبات:[5] گذشتگان به این دلیل هلاك شدند كه مرتكب گناه می‌شدند و رهبران و پیشوایان مذهبی، آنان را از منع نمی‌كردند … لذا مجازات‌های خداوند شامل حالشان گردید».

6) «انهم لما تمادوا فی المعاصی و لم ینهاهم الربایون و الاحبار عن ذلك، نزلت بهم العقوبات:[6] آنگاه كه پیشینیان تمایل به گناه پیدا كردند و پیشوایان مذهبی و پرهیزگارانشان آنان را از گناه باز نداشتند، عقوبت‌ها بر آنان نازل گردید».

7) «ظهر الفساد فلا منكر مغیر و لا زاجر مزدجرا فبهذا تریدون ان تجاوروا‌الله فی دار قدسه و تكونوا اعز اولیائه؟ هیهات لا یخدع‌الله عن جنته و لا تنال مرضاته الا بطاعه:{7}فساد آشكار شده است اما كسی نیست كه آن را تغییر دهد و باز‌دارنده‌ای نیست كه آن را باز دارد. آیا اینگونه می‌خواهید در منزل‌گاه قدس الهی با خداوند مجاور و همنشین شوید و از عزیزترین اولیای او به حساب آیید؟ هرگز! خداوند را در مورد بهشتش نمی‌توان گول زد و جز با اطاعت نمی‌توان رضای او را به دست آورد».

پي نوشتها:

[1]. الآمدی. پیشین، ج 1، ص 286، شماره 176.
[2]. فیض‌الاسلام. پیشین، خطبه 234، ص 808.
[3]. ابن‌میثم. پیشین، نامه 46، ص 535.
[4]. همان، خطبه 165، ص 349.
[5]. كورانی، علی. امر به معروف و نهی از منكر. دفتر نشر فرهنگ اسلامی، 1371 ش، تهران، چاپ ششم، ص 21.
[6]. مشكینی. پیشین، ص 7(به نقل از وسائل باب 1 ح 7)
[7]. دشتی. پیشین، خ 129، ص 246.

منبع:http://farsi.khamenei.ir/others-article?id=19246