چگونگي عملکرد:

-برقراري رابطه دوستانه باکودک،
-سرگرم کردن دائمي کودک،
-آشنا کردن کودک با حقوق ديگران،
-تشويق کودک به انجام فعاليتهاي ورزشي و گروهي،
-واگذاري مسئوليتهايي در حد و توان کودک،
-تعيين کردن او بعنوان رهبر در فعاليت هاي دسته جمعي،
-قرار دادن اسباب بازي در اختيار کودک(تا عقده هايش را بر سرآنها خالي کند)،
-اجازه ندادن به کودک براي به هم زدن نظم محيط،
-جر و بحث نکردن با کودک،
-آماده کردن تدريجي کودک براي رفتاري طبيعي کردن،
-برقراري جلسات مشورتي با حضور والدين کودک،
-آموزش چگونگي ايجاد آرامش صحيح به کودک،
-تغيير هدف هاي پرخاشگري کودک(به صورتي که او براي فرونشاندن خشم خود هدف ديگري را جانشين سازد)،
-آموزش آنکه پرخاشگري نبودن راه وصول به هدف،
-فهماندن زشت بودن پرخاشگري،
-از بين بردن ناکامي ها و محروميت هاي کودک،
-دور نگه داشتن کودک از محيط هاي پرجنجال،
-بي اعتناء بودن به پرخاشگري کودک براي رسيدن به هدفي خاص (پرخاشگري او را بي اعتبار کنيد)،
-قرار دادن کودک تحت حمايت رواني،
-عدم تشويق پرخاشگري،
-عدم توسل به تنبيه بدني براي ممانعت از پرخاشگري.
منبع:نجاتي، حسين، (1388)، روانشناسي کودک، تهران، نشر بيکران، چاپ دهم.

صفحات: 1· 2