شهید مطهری در کتاب حماسه حسینی اینگونه بیان میکنند:

يكى از قضايايى كه همه ما شنيده‏ايم [اين است كه‏] راجع به روابط حضرت ابوالفضل و حضرت سيدالشهداء مى‏گويند: روزى اميرالمؤمنين على عليه السلام در بالاى منبر بود و خطبه مى‏خواند. امام حسين عليه السلام فرمود: من تشنه‏ام، آب مى‏خواهم، حضرت فرمود: كسى براى فرزندم آب بياورد. اول كسى كه از جا برخاست، كودكى بود كه همان حضرت ابوالفضل العباس بود. ايشان رفتند و از مادرشان يك كاسه آب گرفتند و آمدند (آنهم با چه طول و تفصيلى). در حالى وارد شد كه [آن را] روى سرش گرفته بود و آب هم مى‏ريخت. اميرالمؤمنين على عليه السلام چشمشان كه به اين منظره افتاد، اشكشان جارى شد. به آقا عرض كردند: آقا شما چرا گريه مى‏كنيد؟ فرمود: بله، قضاياى كربلا يادم افتاد. معلوم است كه اين گريز به كجاها منتهى مى‏شود.

حاجى نورى در اينجا بحث عالى‏اى دارد، مى‏گويد: شما مى‏گوييد على در بالاى منبر بود و خطبه مى‏خواند. على فقط در زمان خلافتش بود كه منبر مى‏رفت و خطبه مى‏خواند، پس در كوفه بوده است. خلافت حضرت امير در كوفه در چه سالى بود؟ بين سال 36 و 41. در آنوقت امام حسين در چه سنى بود؟ مردى بود تقريباً 33 ساله.
مى‏گويد: آيا اصلا اين حرف معقول است كه يك مرد 33 ساله در حالى كه پدرش دارد مردم را موعظه مى‏كند، خطابه مى‏خواند، يكدفعه وسط خطابه بدود: آقا من تشنه‏ام، آب مى‏خواهم؟! اگر يك آدم معمولى اين كار را بكند، مى‏گوييد: چه آدم بى‏ادب بى تربيتى است! و تازه حضرت ابوالفضل در آن وقت كودك نبوده، يك جوان در حدود پانزده ساله بوده است.

يك چنين جعلى، تحريفى [كردند.] حالا غير از موضوع دروغ بودنش، از نظر ارزش آيا اين شأن امام حسين را بالا مى‏برد يا پايين مى‏آورد؟ مسلم است كه پايين مى‏آورد. يك دروغى به امام نسبت داديم و آبروى امام را برديم، در حالى كه پدرى مثل على دارد حرف مى‏زند تشنه‏اش مى‏شود، طاقت نمى‏آورد كه جلسه تمام شود، حرف آقا را قطع مى‏كند: من تشنه‏ام، بگوييد براى من آب بياورند!!!!!