بهره‏ گيري مستمر دين از رسانه‏هاي گوناگون عصري به ويژه رسانه‏هاي گفتاري و نوشتاري در تبليغ پيام خويش؛ نيازمندي رسانه‏هاي نوين به بهره‏گيري از دين و فرهنگ ديني در برنامه‏هاي خود متناسب با نياز و تقاضاي مخاطبان مؤمن؛ غلبه تلقّي ابزاري از رسانه و قابليت‏هاي بسيار زياد آن براي انعكاس پيام دين؛ انعكاس دين در قالب‏هاي گوناگون برنامه‏هاي رسانه‏اي و سازگاري آن با اقتضائات رسانه‏اي كه به تحقق پديده موسوم به «دين رسانه‏اي» منجر شد؛

محدوديت انكارناپذير رسانه‏هاي الكترونيك تصويري در انعكاس برخي پيام‏هاي متافيزيكي و داراي صبغه انتزاعي زياد، پذيرش برخي دخل و تصرفات اجتناب‏ناپذير كارشناسانه در مقام رسانه‏اي كردن پيام دين؛ اعتراف به خدمات گسترده رسانه‏هاي نوين به دين؛ همچون امكان‏يابي تبليغ بيشتر، بازتوليد پيام‏هاي ديني در قالب‏هاي متنوع، تقويت روح جمعي مؤمنان، ايجاد زمينه براي تجربه ديني، بازيابي و خلق نمادهاي مقدّس، بسترسازي براي ايجاد تحول روحي، تسهيل اطلاع‏يابي از وضعيت اديان مختلف؛

متقابلاً اعتراف به خدمات بالقوّه و بالفعل دين به رسانه (همچون اعطاي جهان‏بيني و نظام ارزشي متناسب به سياست‏گذاران، مالكان، مديران، گردانندگان و برنامه‏سازان رسانه، سازماندهي هنجاري به فعاليت‏هاي رسانه، اصلاح زيرساخت‏ها و راهبردهاي فعاليت‏هاي رسانه، تعيين سياست‏گذاري، برنامه‏ريزي، نقش و رسالت اجتماعي رسانه، نوع نگاه به مخاطب، اهداف موردنظر از فعاليت‏هاي رسانه؛

ارزشيابي و سنجش اعتبار برنامه‏ها، تعيين اولويت‏ها، افزايش ميزان تعهدمندي و مسئوليت‏پذيري رسانه و ارباب رسانه در قبال ارزش‏ها و آرمان‏هاي عام بشري، غني‏سازي و ارتقاي كيفي محصولات رسانه‏اي). لازم به ذكر است كه برخي انديشمندان با استناد به محدوديت‏هاي تكنولوژيك و ماهيت سكولار رسانه‏هاي نوين، قابليت آنها براي انعكاس پيام دين را مورد مناقشات جدي قرار داده‏اند.