علامت بد
نمي دانم روايت از معصوم عليه السلام است يا عبارتي از غير معصوم ، هر چه هت ، عبارت حكمت آميزي است . مي گويد :” انا من اسلب الدعا اخوف من اسلب الاجابه” از اين كه دعا از من گرفته شود ، بيشتر مي ترسم تا اين كه اجابت از من گرفته شود. اگر ديديم در وقت دعا ، در وقت تضرع و در وقت توج و تقرب هيچ نشاط و حوصله نداريم ، علامت خوبي نيست . البته درستش هم مي شود كرد. انسان مي تواند با توجه ، با التماس و با خواستن ، حال دعا را به طور جدي از خدا بگيرد.( خطبه نماز جمعه 28/11/1373)

منتظر حقيقي
بزرگترين وظيفه منتظران امام زمان اين است كه از لحاظ معنوي و اخلاقي و عملي و پيوندهاي ديني و اعتقادي و عاطفي با مومنين و هم چنين براي نجه در افكندن با زئر گويان خود را آماده كنند . كياني كه دوران دفاع مقدس سر از پا نشناخته در صفوف دفاع مقدس شركت مي كردند ، منتظران حقيقي بودند. كسي كه وقتي كشور اسلامي مورد تهديد دشمن است ، آماده دفاع از ارزش ها و ميهن اسلامي و پرچم برا فراشته اسلام است . مي تواند ادعا كند كه اگر امام زمان بيايد ، پشت سر آن حضرت در ميدانها ي خطر قدم خواهد گذاشت . اما كساني كه در مقابل خطر ، انحراف و چرب و شيرين دنيا خود را مي بازند و زانوانشان سست مي شود ، كساني كه براي مطامع شخصي خود حاضر نيستند حركتي كه مطامع آن ها را به خطر مي اندازد ، انجام دهند، اين ها چطور مي توانند منتظر امام زمان به حساب آيند ؟ كسي كه در انتظار آن مصلح بزرگ ات ، بايد در خود زمينه هاي صلاح را اماده سازد و كاري كند كه بتواند براي تحقق صلاح بايستد.( در ديدار با مردم در مصلاي تهران 30/7/1381)

با لا ترين خطر
اگر بخواهيم استغفار - اين نعمت الهي - را به دست بياوريم ، دو خصلت ر ا بايد از خودمان دور كنيم . يكي غفلت و ديگري غرور . غفلت يعني انسان به كلي متوجه و متنبه نباشد كه گناهي از او سر مي زند . مثل بعضي از مردم ،بعضي از اين افراد غافل ، اصلا به ثواب در غفلتند و اصلا ملتفت نيستند كه چه كار مي كنند . اگر اين را در زندگي روزمره خودمان قدري ريز كنيم ، خواهيم ديد كه بعضي از حالات زندگي ما شبيه خالات غافلان است. ففلت ، دشمني بسيار عجيب و خطر بزرگي است . شايد واقعا براي انسان هيچ خطري بالاتر و هيچ دشمني بزرگ تر از غفلت نباشد . در اصطلاحات قرآني ، ان چيزي كه نقطه مقابل اين غفلت است، تقوا است . تقوا ، يعني به هوش بودن و دائم مراقب خود بودن. (خطبه هاي نماز جمعه تهران 28/10/1375)