حجت الاسلام والمسلمین حیدری کاشانی فرمودند:اگر بخواهیم دست امام زمان(عج) را در زندگی مان باز بگذاریم و این حکمت رحمانی را بستر سازی کنیم باید چه تلاش و جهادی را انجام بدهیم ؟قطعا جهادی را لازم دارد. در قرآن داریم :ما راه های هدایت را به روی کسانی باز می کنیم که در راه ما تلاش و مجاهده کرده اند. یکی از زیر شاخه های هدایت، حکمت بخشی و حکمت یابی است. این دانش نافع و مفید است و آخرت و دنیای ما را آباد می کند.

اولین راه کارعملی رسیدن به حکمت این است که دستورات قرآن و عترت را محور زندگی خودمان قرار بدهیم. یعنی باید به دو امانتی که پیامبر در میان مردم گذاشت تمسک جوییم. توصیه ی بزرگان وعرفا برای رسیدن به معرفت و حکمت این است که انسان قرآنی باش. آیا ما می توانیم دستورالعمل های قرآنی را در وجود انسانی خودمان پیاده کنیم؟ تمسک به دستورات قرآنی و پیاده کردن آن در زندگی، ما را به حکمت نزدیک می کند.

یا هو

فکر که می کنم انگار به ما دروغ گفته اند!
دروغ نه به معنای کذب ، نه به معنای گناه کبیره ، نه به معنای عصیان.
دروغ به این معنا که راستش را به ما نگفته اند . یک تصویری از روبروی چشممان رد کرده اند و همان تصویر اتفاقا روی ذهن ما نقش بسته  است .
به ما دروغ گفته اند که عبادت راحت است . درخور ظرفیت است . قابل اجراست . به نظر من عبادات و به خصوص فرائض ، سختی خاص خودش را دارد.
اتفاقا امیرالمؤمنین(ع) هم همین را بیان کرده اند:
” چیزی از طاعت خدا نیست جز اینکه با کراهت انجام می گیرد. ”
کراهت همان سخت بودن است . همین که نفس آدمی تمایلی به انجامش ندارد .

خواهر حوا بهرامی

از  مدرسه علمیه الزهرا المرضیه سلام الله علیها

حجت الاسلام والمسلمین حیدری کاشانی فرمودند:خیلی از بزرگان اخلاق و عرفان راه کمالات انسان را خودشناسی می دانند. داریم :شناخت خود بالاترین معرفت هاست. اگر کسی خودش را بشناسد قطعا خدا را شناخته است. حضرت علی (ع) می فرماید :هر کس که خودش را نشناسد همه ی اطرافش را هم نشناخته است. اگر ما خودمان را که ازهمه به خودمان نزدیکتر هستیم نشناسیم چطور می توانیم عالم ،خالق، امام و دیگران را بشناسیم؟ بحث خودشناسی بحث مهمی است.

بزرگترین گم شده ی ما، خود ما هستیم زیرا ما خودمان را نشناختیم و از خدا غافل شدیم. حضرت علی(ع) می فرماید: رحمت خدا بر کسی که می داند از کجا آمده است، الان کجاست و به کجا می رود. یعنی انسانی که خودش ،مسیر گذشته و آینده اش را پیدا کند به همه ی خیرات دست پیدا کرده است. اگر انسان خود واقعی اش را پیدا کند و با آن خلوت کند، جلوه ی صفات الهی را پیدا کرده است. زیرا انسان خلیفه ی خداست و صفات خداوند در انسان تجلی پیدا کرده است. به تعبیر حافظ : آنچه از تو گم شده ست چون از سلیمان گم شدی ،بر سلیمان هم پری هم اهرمن بگریستی .در جای دیگر می گوید: تو را در کنگره ی عرش می زنند صفیر ندانمت که در این دامگاه چون افتادی. حقیقت وجودی ما به خدا متصل است. لایه های مختلفی در وجود ماست. یک لایه جنبه ی ملکوتی و الهی دارد که همین لباس تن است. گاهی تصویر ما در آینه دیده می شود، آیا این تصویر خودماست؟ این تصویر ماست ولی می توان گفت که عکس ما بیرون از آینه است.