من مواعظ على «عليه السلام»:
ذلّلوا أخلاقكم بالمحاسن وقوّدوها إلى المكارم وعوّدوا أنفسكم الحلم.
(تحف العقول صفحه 224)
تذليل، به معناى رام ‏كردن است.
در اخلاق طبيعى انسان (انسانى كه تربيت نشده) ناسازگارى‏ها و ناهمواريهايى وجود دارد و وظيفه انسان اين است كه اين ناملائمات را از بين برده و اخلاق خود را به سمت متعادل متوجه سازد، مثلاً صفت دليرى خود را به سوى شجاعت سوق دهد و نگذارد كه به صورت ذميمه تهوّر درآيد. اين كار بايد با شناسايى صفات و برنامه‏ريزى و ممارست و مجاهدت، انجام‏گيرد و تصميم‏هاى مقطعى و زودگذر نتيجه‏اى ندارد. البته يك عامل وجود دارد كه اگر در انسان پيدا شود انقلاب عجيبى در خلقيات انسان پيدا مى‏شود و آن عامل كيمياى محبت الهى است كه اگر دل انسان به سمت حق تعالى گرايش پيدا كند راه صد ساله را يك شبه مى‏پيمايد.
در فراز بعد مى‏فرمايد خود را به حلم و بردبارى عادت دهيد
حلم، تنها به معناى عصبانى‏نشدن نيست بلكه به معناى ظرفيت پيداكردن است. انسان بايد در مقابل عواملى كه او را به خشم مى‏آورد يا او را به غرور مى‏اندازد و يا به فرح و سرورهاى پوچ وامى‏دارد همچون دريايى كه رودهاى خروشان با رسيدن به آن آرام مى‏گيرند، باشد و همه آنها را در خود هضم نمايد.

چرا حضرت امام حسن و امام حسين (ع) مادام العمر از شهادت مادرشان توسط عمر يادي نكردند؟

در هيچ يك از منابع شيعه و سني در اين باره مطلبي وجود ندارد .

اولاً :امام حسن (ع) در مناظرهاي كه با معاوية و دار ودسته وي داشت ، خطاب به مغيرة بن شعبة فرمود:
تو همان هستى كه فاطمه دخت گرامى رسول خدا (ص) را كتك زدى ؛ تا آنجا كه خون آلود شد و فرزندي كه در رحم داشت سقط كرد.
احتجاج طبرسي ، ج، ص 278.

ثانياً: امام حسين (ع) نقل مي كند كه امام علي (ع) در هنگام دفن فاطمه زهرا سلام الله عليها فرمود :
بر اين مصيبت بزرگ همچون مادرى كه فرزند از دست داده مىناليدم . يا رسول الله ! در محضر خداوند دخترت مخفيانه به خاك سپرده شد، حقّش را به زور گرفتند ، و آشكارا از ارث خود محروم گشت، و حال آن كه هنوز از رحلت تو ديرى نپائيده و ياد تو فراموش نگشته است .
الكافي ج 1 ص 458 و الأمالي ، المفيد - ص 282 .

ثالثاً: آيا در عصري كه عمر بن خطاب به بهانه جلوگيري از گريه بر ميت تازه گذشته ، شبانه و بدون اجازه وارد خانه مردم ميشود و زنها را كتك زده و حجاب از سر آنها بر ميدارد ، ميتوان مجلس عزاداري برپا كرد؟
المصنف ، عبد الرزاق ج 3 ، ص 557 .

اين سوره در مكه نازل شده وداراي 30 آيه است.
در بخش اول سوره «فجر» به سوگندهاي متعددي برخورد مي كنيم كه در نوع خود بي سابقه است واين قَسَمها مقدمه اي براي تهديد جباران به عذاب الهي است.
در بخش ديگري از اين سوره اشاره به بعضي از اقوام طغيانگر پيشين مانند: قوم عاد و ثمودوفرعون ،وانتقام شديد خداوند از آنان كرده است تا قدرتهاي ديگر حساب خود را برسند.
سومين بخش اين سوره به تناسب بخشهاي گذشته اشاره مختصري به امتحان و آزمايش انسان دارد.
در آخرين بخش اين سوره به سراغ مسئله معاد و سرنوشت مجرمان و كافران و همچنين پاداش عظيم مؤمناني كه صاحب نفوس مطمئنه هستند مي رود.
رسول اكرم(ص)فرمود : «كسي كه سوره فجر را در شبهاي ده گانه (ده شب اول ذي الحجه)بخواند ،خداوند گناهان او را مي بخشد و كسي كه در ساير ايام بخواند نور و روشنائي براي روز قيامتش خواهد بود».
امام صادق(ع)فرمود : «سوره فجر را در هر نماز واجب ومستحب بخوانيد كه سورة حسين بن علي(ع) است. و هر كس آن را بخواند با حسين بن علي (ع)در قيامت در درجة او از بهشت خواهد بود».
معرفي اين سوره به عنوان سورة حسين بن علي (ع) ممكن است به خاطر اين باشد كه مصداق روشن «نفس مطمئنه»كه در آخرين آيات اين سوره مخاطب واقع شده حسين بن علي(ع) است.به هر حال اين همه پاداش وفضيلت از آنَ كسي است كه تلاوت آن را مقدمه اي براي اصلاح خويش وخودسازي قرار دهد.
درخشيدن اسلام و نورپاك محمدي(ص)در تاريكي عصر جاهليت يكي از مصاديق «فجر» است و همچنين درخشيدن سپيدة صبح قيام حضرت مهدي(عج)هنگام فرو رفتن جهان در تاريكي و ظلمت ظلم و ستم مصداق ديگري، و قيام عاشوراي حسيني در آن دشت خونين كربلاوشكافتن پرده هاي تاريك ظلم بني اميه ونشان دادن چهرة واقعي آن ديو صفتان مصداق ديگري از آن محسوب مي شود.