بسمه تعالي

فجايع خونبار پاكستان و كشتار بي‌رحمانه شيعيان مظلوم اين كشور، دل هر آزاده‌اي را به درد مي‌آورد. گروه‌هاي سلفي و وهابي هر روز، مسلمانان بسياري را به خاك و خون مي‌كشند، فرزندان بسياري هر روز يتيم مي‌شوند و مادران و پدران بسياري، داغدار فرزندان عزيز خود مي‌گردند. صداي شيون خانواده‌هاي داغدار، ناخودآگاه اشك را برگونه‌هاي انسان روان مي‌سازد. اين فجايع در برابر چشمان كساني اتفاق مي‌افتد كه سال‌هاست بر طبل حقوق بشر مي‌كوبند!

فراموش نكنيم كه اختلافات فرقه‌اي و غفلت از حقوق برادري اسلامي و تكفير و تفسيق يكديگر، همه و همه خواسته دشمنان اسلام است و چيزي است كه آمريكا و انگليس هزينه‌هاي فراواني را صرف آن ساخته‌اند. ابراز نگراني مراجع معظم تقليد و علماي اعلام«دامت بركاتهم» و هشدار آنان نسبت به عواقب اين فجايع نيز حكايت از حساسيت اين موضوع و لزوم پي‌گيري جدّي آن دارد.

نهادهاي حوزوي ضمن محکوميت حوادث خونبار پاكستان و تسليّت به خانواده‌هاي داغدار و بازماندگان آن‌، خواستار پي‌گيري جدي اين موضوع - بويژه از سوي دولت پاكستان - و محاكمه عاملان آن مي‌باشد.

جامعه مدرسين حوزه علميه قم
شوراي عالي حوزه‌هاي علميه
مرکز مديريت حوزه‌هاي علميه

روزهاي جمعه را دوست دارم، چراكه مرا به ياد تو مي‌اندازد، به ياد تو كه روزي خواهي آمد.
روزهاي جمعه را دوست دارم، چراكه متعلق به توست، به تو كه صاحب الزماني.
روزهاي جمعه را دوست دارم،چراكه توي اين روزها، كوچه‌ها، خانه‌ها، درخت‌ها، گل‌ها، حتي حرف‌ها و نگاه‌ها، همه حال و هواي ديگري دارد. حال و هواي تو را دارد.
روزهاي جمعه را دوست دارم، چراكه همه چيز بوي انتظار مي‌دهد، بوي تو را، بوي قدم‌هاي آسماني تو را.
روزهاي جمعه را دوست دارم،چراكه تقويم خانه نيز رنگ غروب و تنهايي لحظه‌هاي بي‌تو را به خود دارد، رنگ سرخ غروب انتظار را.
يك جمعه ديگر آمد و رفت، بي‌تو. بدون حضور تو، بدون ضرباهنگ قدم‌هاي تو.
يك جمعه ديگر آمد و رفت، اما اين بار نيز چشم‌ها به نور جمال و زيباي تو روشن نگشت.
و… .يك جمعه ديگر آمد و رفت و زمزمه دعاي اللهم عجل لوليك الفرج اين بار نيز به استجابت دعا نرسيد.

1. فرزندان را باید تنبیه کرد
شما بزرگ تر و مسوول خانه هستید اما به این معنی نیست که در خانه نظام دیکتاتوری راه بیندازید. تحقیقات بسیاری ثابت کرده اند این گونه رفتار و مدیریت نه تنها در خانه که در هیچ شرکت، تیم ورزشی یا گروهی پاسخگو نیست. هنگامی که کودکان خودشان تنبیه یا تشویق خود را انتخاب می کنند، یاد می گیرند مسوولیت کارهای خود را به عهده بگیرند و این همان چیزی است که شما به عنوان والدین از آنها می خواهید.
برای این منظور می توانید جلسات هفتگی در خانه ترتیب بدهید و در مورد کارهایی که باید در طول هفته انجام شود همه با هم تصمیم گیری کنید. و برای انجام هر کار خوب یک پاداش یا برای کارهای اشتباه تنبیه در نظر بگیرید.
2. استفاده از تهدید برای درس دادن به فرزندان
هنگامی که پسر شما شب ها به موقع خانه نمی آید و هنگام شام در کنار شما نیست یا دخترتان از شستن عروسک هایش سر باز می زند، شاید تمایل داشته باشید برای تنبیه، آنها را از خوردن غذا یا استفاده از اسباب بازی هایشان منع کنید. اما راه های بهتری برای این منظور وجود دارد.
مردم بیشتر از اینکه از یافته ها خود خوشنود شوند از ضررهایشان بیزار هستند. به همین دلیل، می توانید به طور مثال 20 هزار تومان به پسر خود بدهید تا به سینما برود اما به او بگویید اگر به موقع به خانه بر نگردد باید پول را به شما بازگرداند. با این کار به فرزند خود نشان می دهید که به او اعتماد دارید و او نیز در مقابل، مسوولیت پذیر می شود.
3. اعضای خانواده باید هر شب در کنار هم شام صرف کنند
این جمله که همه اعضای خانواده باید با هم غذا بخورند درست و بسیار عالیست. اما با وجود برنامه های تحصیلی زیاد، برنامه های کاری فشرده و درخواست های زیادی که با آنها روبه رو هستیم، چندان واقع گرایانه نست که مثلا ساعت 9 همه دور میز شام جمع شوند. طولانی ترین زمانی که صرف غذاخوردن می شود فقط 10 دقیقه است. این ده دقیقه می تواند هر زمان دیگری صورت بگیرد.
می توانید دور هم جمع شدن اعضای خانواده را هنگام صبحانه یا موقع خواب داشته باشید. مهم موضوعاتی است که با هم صحبت می کنید. به طور مثال، از فرزندان خود بخواهید هر روز یک لغت جدید انگلیسی به شما یاد بدهند و به این ترتیب با هم تعامل داشته باشید.

صفحات: 1· 2