اینجا بعد از مشهد و قم در واقع سومین حرم اهل بیت علیهم السلام در سرتاسر ایران است.
شخصیت برجسته جناب احمد بن موسی(علیهما السلام) در میان امامزادگان شناخته شده ی خاندان پیغمبر جزو برجستگان محسوب می شود.
حضرت احمد بن موسی الکاظم(علیهما السلام) نگین درخشان بوستان نبوی است.
به نظر من یکی از چیزهای بسیار مهمی که در شیراز باید مورد توجه قرار بگیرد مرکزیت و محوریت این حرم مطهر حضرت احمد بن موسی(علیهما السلام) است که کمتر شهری از شهرهای کشور ما یک چنین امتیاز و برجستگی دارد.

از جنبه ی دینی (که من باز هم روی این مسئله تأکید خواهم کرد) مرقد جناب احمد بن موسی(علیهما السلام) و برادران بزرگوارش و دیگر امامزاده های خاندان پیغمبر، یک نشانه بسیار مهمی است. اینکه این پیغمبر زادگان محترم و معتبر، مردم فارس را مخاطب خود و منطقه و منزل آنها را مأمن خود قرار بدهند، بسیار چیز پر معنا و مضمون داری است؛ بخصوص شخصیت برجسته جناب احمد بن موسی(علیهما السلام) که در میان امامزادگان شناخته شده ی خاندان پیغمبر، جزو برجستگان محسوب می شود.
شیراز مأمن امامزادگان بزرگوار بود. در هیچ نقطه ای از کشور به قدر فارس، مرقد امامزاده وجود ندارد. معنای این حرف این است که از هر کجا امامزاده ها و فرزندان معصومین، یا از جور خلفا می گریختند و یا به کمک مردم حرکت می کردند متوجه شهر شیراز و یا شهرهای دیگر استان فارس می شدند.
معرفی کردن و نشان دادن دلهای مشتاقان در سرتاسر کشور و بیرون از کشور متوجه این بارگاه عظیم کردن، کارهایی است که بایستی انجام بگیرد.

شورای عالی حوزه های علمیه قم
مرکز مدیریت حوزه های علمیه خواهران

مدرسه علمیه الزهرا المرضیه (سلام الله علیها)
شهرستان اصفهان

پایان نامه ی سطح دو (کارشناسی)

موضوع:
تلقیح مصنوعی از دیدگاه فقه و حقوق

استاد راهنما
سرکار خانم اشرف صدر ارحامی

تهیه و تنظیم
زهرا عابدی

 تابستان 1391

چکیده
اميد به بقاء و تولید مثل در تمام قرون براي انسان ها امري فطري است که براي او يك نوع كمال محسوب مي شود. براساس نظام آفرینش بقاء نوع انسان در حالت طبیعى به استمرار تولید مثل او وابسته است که از درهم آمیختنِ دو سلول نر و ماده و گذراندن دوران جنینى خود در رحم محقق مى‏گردد. قرآن در آیات متعدد به این رمز و راز خلقت با تعابیرى زیبا اشاره مى‏کند: «یا ایها الناس إنّا خلقناکم من ذکر و أنثى و جعلناکم شعوبا و قبائل لتعارفوا… »(حجرات،13)
حال اگر در این قانون طبیعى که البته در مواردى ممکن است، با اراده خالق هستى خللى ایجاد شود، خواه در سلول نرینه و خواه در سلول مادینه یا در مسیر رسیدن این دو ماده به یکدیگر و یا در رحمى که مى ‏بایست جنین شکل گرفته را بپروراند، امکان تولید هم ‏نوع میسر نخواهد شد.
نازایى که به معناى ناتوانى در تولید مثل است از زمان هاى باستان به عنوان یک معما توجه انسان ها را به خود جلب کرده و همواره در اندیشه فائق آمدن بر آن بوده است.
امروزه پيشرفت هاي علمي سبب شده است كه بسته شدن نطفه انسان از راه غیر طبیعی امكان پذير گردد که این دانش تلقیح مصنوعی نامیده می شود. تلقيح مصنوعی از مسائل نو خاسته اي است كه به اقتضاي پيشرفت زمان و دگرگوني هاي علمي مطرح شده است و نص خاصی در فقه امامیه در این مورد وجود ندارد در حالی که حکم آن از نصوص عام و اصول کلی خارج نیست. از این رو فقها تلاش خود را در جهت استنباط حکم مسئله ی تلقیح مصنوعی از منابع شرعی به کار گرفته اند.
پس اگر دگرگوني هاي باروري و حكم شرعي و وضعی آن و مشروعيت موضوع فرزند دار شدن با دخالت عاملي به نام اسپرم بيگانه يا تخمك بيگانه، با توجه به آيات و روايات و قواعد فقهي، را بررسی کنیم نه تنها با آن مخالفت نخواهیم کرد بلکه آن را امری ضروری و لازم برای خانواده، اجتماع خواهیم دید.

کلید واژه: تلقیح مصنوعی، تخمک، اسپرم، رحم، نسب، فقه، حقوق