قال رسول الله (صلى الله علیه و آله):

من تلافیه آیة من القرآن کان له مثل اجر من ختم القرآن فى غیره من الشهور.

ترجمه:

اگر کسى در این ماه یک آیه از قرآن تلاوت کند، ثوابش مثل کسى است که در غیر ماه رمضان یک ختم قرآن کرده است.

عن ابى عبد الله علیه السلام:

من تصدق فى شهر رمضان بصدقة صرف الله عنه سبعین نوعا من البلاء. (بحار الانوار، ج ۹۳)

ترجمه:

هر کس در ماه رمضان صدقه‏اى بدهد خداوند هفتاد نوع بلا را از او دور می ‏کند.

حرام بودن لمس بدن نامحرم فقط مخصوص رجال سیاسی و یا مردان عرصه هنر نیست که وقتی جلیلی به اشتون دست نداد به او احسنت بگوییم که برای نظام اسلامی آبرو خریدی و اگر فلان کارگردان در آن جشنواره، دستی به مجری زن داد و آه از نهاد هیچ نهادی بر نخواست جز مردم دیندار او را ننگ جامعه اسلامی بخوانیم.

در این روزها که بازار المپیک لندن داغ داغ است و رسانه ها به خصوص سیمای محترم مراقب است تا خدای نکرده صحنه ای از آن قضا نشود شاهد صحنه هایی هستیم که باب توجیه با آن همه گشادی اش در برابرش تنگ می شود.

گشتی گیری که بدن لختش را به دست داور زنی می سپرد تا خوب به آن دست بکشد و آن را برای مسابقه جوانمردانه کنترل کند؛ رویای جلیلی و حرص از آن کارگردان را کلا از یاد انسان می برد. داستان به همین جا ختم نمی شود؛ عزیز ملی پوش ما بعد از پایان مسابقه برای عرض خسته نباشید دست آن زن را می‌فشرد و بعد هم به رسم قانون، مچ دست خود را به او سپرده تا برای نشان دادن برنده به تماشاگران چند لحظه‌ای در خدمت ایشان باشد.

در حرمت این اقدامات شک به خود راه ندهید؛ مگر آنکه بخواهید با تاسی از برخی عزیزان، خنده ای به لب انداخته و بگویید:

آقا سخت نگیر! المپیکه و اگر بچه ها این کارها را نمی کردن و یا اگر اجازه نمی دادن که … حذف می شدن و بعد هم برای اینکه این کار صد در صد غلط را توجیه شرعی هم کرده باشید بفرمایید:

اینجا ضرورت داشت و اگر ضرورتی پیشامد کرد حرام خدا حلال می شود؛ مثل اینکه پزشک زنی بدن مرد نامحرم را لمس کند.