آیت الله میرزا جواد آقا ملکی تبریزی رحمت الله علیه : ای نفس ! بدان که می توانی نزدیکی و رضای خدا را در مدت یک روز بلکه در یک ساعت و یک لحظه به دست آوری ؛ به شرط اینکه ( خدا ) بداند نیت تو در ترک غیر خدا و قصد دیدار او صادقانه و پاک است ، زیرا او حاضر است نه غایب ، روآورنده است نه رو گردان و مشتاق است نه غیر آن . آیا فرمایش خداوند به حضرت عیسی علیه السلام را نشنیده ای که به آن حضرت فرمود : ” ای عیسی ! چقدر چشم بدوزم و با بهترین شکل ، بندگانم را بخوانم ، ولی آنها به طرف من نیایند “.1 

آیا این حدیث قدسی را نشنیده ای که : ” اگر کسانی که به من پشت کردند ، می دانستند که چگونه در انتظار آنان هستم و چه اشتیاقی به بازگشت آنان دارم ، از شوق من می مردند و اعضای بدن آنها از هم جدا می شد ؟ ” نیز روایت شده است که خداوند متعال می فرماید : ” بنده ی من ! قسم به حق تو بر من که من تو را دوست دارم . قسم به حق تو بر من ، تو نیز مرا دوست بدار ” . آه ! آه ! از تأسف و افسوس ، و آه از نابودی و آه از بلا ، که امر خدا را اطاعت نکردم ، در حق خود ستم نموده ، وعده های خدا را مسخره کردم . 2

1- سوره زمر ، آیه 56

2- مقدمه بر کتاب المراقبات ، ترجمه ابراهیم محدث بندر ریگی ، ص 35 و 36

امام خمینی رحمة الله علیه :

فرزندم ! با قرآن ، این بزرگ کتاب معرفت ، آشنا شو ؛ اگر چه با قرائت آن . و راهی از آن به سوی محبوب باز کن و تصوّر نکن که قرائت بدون معرفت اثری ندارد که این وسوسه ی شیطان است . آخر ، این کتاب از طرف محبوب است برای تو و برای همه کس ، و نامه ی محبوب ، محبوب است ؛ اگر چه عاشق و مُحب ، مفاد آن را نداند و با این انگیزه ، حب محبوب ، که کمال مطلوب است ، به سراغت آید و شاید دستت گیرد .ما اگر در تمام لحظات عمر به شکرانه ی اینکه قرآن کتاب ماست ، به سجده رویم ، از عهده برنیامده ایم . 

وعده ی دیدار ص 83

طعنه زدن به مؤمن

حرمت مؤمن در تعالیم دینی ما تا بدان حدّ است که حضرت محمد صلی الله علیه و آله می فرماید : ” کسی که با اندک کلمه ای به مؤمنی طعنه زند ، خداوند بوی بهشت را نیز بر او حرام می کند . این در حالی است که بوی آن از فاصله ی پانصد سال استشمام می شود “ . پس مواظب باشیم در گفت و گو ها و مجادلات مان خدای ناخواسته با طعنه زدن به مؤمنی بوی بهشت را بر خود حرام نکنیم .

مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل ، ج 9 ، ص 141

آزار مؤمن ، ممنون

باید مراقب بود که اعمال و گفتار ما موجبات آزار مؤمنی را فراهم نیاورد . اهمیت این مسأله تا بدان حدّ است که حضرت محمد صلی الله علیه و آله می فرمایند : ” کسی که مؤمنی را بیازارد و به عوض آن دنیا را به او عطا کند ، این عطا کفاره ی آن آزار نخواهد بود و اجری نخواهد داشت ” .

بحار الأنوار ، ج 72 ، ص150