اين سوره در مكه نازل شده و داراي 19 آيه است.
اين سوره در حقيقت از دو بخش تشكيل يافته ، بخشي كه در آن روي سخن به شخص پيامبر (ص)است و دستوراتي را در زمينةتسبيح پروردگار و اداي رسالت به او مي دهد و اوصاف هفتگانه اي از خداوند بزرگ در اين رابطه مي شمرد.
بخش ديگر كه از مؤمنان خاشع و كافران شقي سخن به ميان مي آورد و عوامل سعادت و شقاوت اين دو گروه را بطور فشرده در اين بخش بيان مي كند.
در پايان سوره اعلام مي دارد كه اين مطالب تنها در قرآن مجيد نيامده است ، بلكه حقايقي است كه در كتب وصحف پيشين (صحف ابراهيم وموسي)نيز برآن تأكيد شده است.
پيامبراكرم(ص)فرمود:هركس سوره اعلي را بخواند خداوند به عدد هر حرفي كه بر ابراهيم(ع) وموسي(ع) ومحمد (ص)نازل كرده ده حسنه به او عطا مي فرمايد.
امام صادق(ع)فرمود: «كسي كه سوره اعلي را در فرائض يا نوافل خود بخواند،روز قيامت به او گفته مي شود:از هر يك از درهاي بهشت مي خواهي وارد شو».
اين سوره از اهميت خاصي بر خوردار است ، تاآنجا كه در حديثي از علي(ع) مي خوانيم:«اين سوره محبوب پيغمبراكرم(ص)بود».
در اين سوره اشاره به اين شده كه : «محبت دنيا سر چشمة هر گناهي است».
بنابراين براي قطع ريشه هاي گناه راهي جز اين نيست كه حب وعشق دنيا را از دل بيرون كنيم وبه دنيا همچون وسيله ويا مزرعه بنگريم.
در اين سوره عامل فلاح ورستگاري وپيروزي ونجات را سه چيز مي شمرد:
«تزكيه »و«ذكر نام خداوند» و«به جا آوردن نماز».
پيامبراسلام(ص)براي تبليغات وتذكرات خود هيچ قيد وشرطي قائل نبود وهمگان را وعظ مي كرد وانذار مي نمود.
يكي ازمعجزات پيغمبراسلام(ص)اين است كه آيات وسوره هاي طولاني را با يكبار تلاوت جبرئيل به خاطر مي سپردوهميشه به خاطر داشت وچيزي را فراموش نمي كرد.