در دعای ندبه یکی از توصیف های که در مورد حضرت آمده است این است: «كجاست آن آقايي كه وحدت بخش جامة صلاح و برطرف كنندة پريشاني و خشنود كننده دلهاست؟» أَيْنَ مُؤَلِّفُ شَمْلِ الصَّلَاحِ وَ الرِّضَا. آنچه از اين فراز استنباط مي شود اين است كه: قبل از ظهور امام (عجل الله تعالي فرجه الشريف) اوضاع اجتماعي و سياسي مردم جهان به نحوي است كه جوامع از هم متفرق، گروه ها با يكديگر در حال جدال و خصومت اند. صلح و صفا از ميان آنان رخت بربسته، همه از دست يكديگر ناراحت و به ستوه آمده اند، به نحوي كه تمام دوَل عالم در حال جنگ و نزاع با همديگر بوده و با وجود سلاحهاي نابودكننده اي كه در اختيار دارند، نگران و وحشت زده‌اند و نمي‌دانند چه كنند؟ و به راستي صلاح، رضا، رشد و خوبي، دچار تفرّق، پراكندگي و از هم پاشيدگي گرديده است و روز به روز اوضاع دلخراش‌تر مي گردد.
در چنين اوضاع نابساماني است كه همه چشم و دل به افق دوخته و منتظر طلوع خورشيدي هستند كه بيايد و با نورش آنها و اوضاع را اصلاح كند، آنگاه طرح و اجراي عناويني همچون «گفتگوي تمدن ها» و «رويكرد اديان» و… بي‌اثر خواهد بود، او مي آيد و همه را بر اساس ايمان و تقوي نسبت به هم مهربان و برادر يكديگر خواهد نمود.
قرآن به اين نعمت بزرگ الهي كه به امّت اسلامي عطا شده، چنين اشاره مي كند: (واذكروا نعمت الله عليكم اذ كنتم أعداءً فالفّ بين قلوبكم فاصحبتم بنعمة إخواناً) .