تا حالا شده در آخر شب بشینیم و یه کم با خودمون و خدای خودمون خلوت کنیم؟!

چه قدر نمازهای صبحم قضا شده؟! چه قدر شده که صبح برای رفتن به محل کار یا دانشگاه دیرم شده و بدون در نظر گرفتن حق دیگران سوار تاکسی و مترو و اتوبوس شده ام؟!

چه قدر شده که حق و ناحق سر دیگران داد زدم؟ چه قدر شده با نگاه های تیز و کلام درشت دل دیگرانو به درد آوردم؟!

چه قدر شده که کنترل نگاهمو به دست شیطان دادم تا به هر سمت و جهتی که می خواهد بچرخاند؟!

چه زمان ها که به خودم و دیگران خواسته و ناخواسته ظلم کردم !

و هزاران هزار مورد که فرصتی برای ذکر همه ی آنها نیست!

وقتی با خودم روراست میشم، به این نتیجه مهم می رسم که ما آدمیان در رهگذر زندگی و در جای و جای و نقطه نقطه آن ، زیاد به خطا می رویم و معصیت می کنیم، و در موقعیت هایی هم به بیراهه کشیده می شویم و شاید این طبیعت انسان است که فراموشکار است و فراموش می کند که از کجا آمده، بهر چه امری آمده و به کجا خواهد رفت و در این راه چه وظیفه ای دارد؟!!

اما نمی دونم چه جوریه که همیشه بعد از همه ی این خطاها و گناه ها یه حس پشیمانی به سراغم میاد، یه عذاب وجدان قشنگ که مرتب به من تلنگر می زنه که به ندای من لبیک بگو تا نذارم در منجلاب و باتلاق گناه غرق بشی!

خودمونیم ، گاهی هم شده که خوشبختانه به این نداها پاسخ مثبت داده ایم و استغفار کردیم و عزم خود را جزم کردیم که تکرار گناه نداشته باشیم اما خوب قبول کنید خیلی سخته !

پاسخ شما به این سوال خدا چیست؟

چه كسى جز خدا گناهان را مى‏آمرزد؟

بسیار گفته ایم: “أُطلبُ العَفوَ، إِذا العَفوُ نَعتٌ لِکَرَمِکَ"( مناجات شعبانیه) که ای باری تعالی، ای بلند مرتبه؛ بخشش نمایش کرم توست و ما هیچ از متاع ناچیر دنیا نمی خواهیم جز غفران و بخشایش تو. که خودت در مصحف شریف گفته ای که: ” وَالَّذِینَ إِذَا فَعَلُواْ فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُواْ اللّهَ فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ وَمَن یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللّهُ وَلَمْ یُصِرُّواْ عَلَى مَا فَعَلُواْ وَهُمْ یَعْلَمُونَ

و آنان كه چون كار زشتى كنند، یا بر خود ستم روا دارند، خدا را به یاد مى‏آورند و براى گناهانشان آمرزش مى‏خواهند- و چه كسى جز خدا گناهان را مى‏آمرزد؟ و بر آنچه مرتكب شده‏اند، با آنكه مى‏دانند [كه گناه است‏]، پافشارى نمى‏كنند. “

با خواندن یک روایت چراغی در دلم بیش از پیش روشن شد ، آنجا که حضرت امیرالمۆمنین می فرمایند: “كَانَ فِی الْأَرْضِ أَمَانَانِ مِنْ عَذَابِ اللَّهِ, وَ قَدْ رُفِعَ أَحَدُهُمَا فَدُونَكُمُ الْآخَرَ فَتَمَسَّكُوا بِهِ، أَمَّا الْأَمَانُ الَّذِی رُفِعَ فَهُوَ رَسُولُ اللَّهِ ص، وَ أَمَّا الْأَمَانُ الْبَاقِی فَالِاسْتِغْفَارُ."(نهج البلاغه، حکمت 88) بر روى زمین دو پناهگاه از عذاب خداى موجود بود: یكى از آن دو از میان ما رفت، اما آن دیگرى باقى است. پس آن را از دست مدهید و در آن آویزید. پناهگاهى كه از میان ما رفت رسول خداى (صلی الله و علیه وآله) بود، و پناهگاه باقى، طلب آمرزش از خداى آمرزگار است.

ای خدای مهربون همینکه درهای توبه را به روی من نمی بندی و محدودیتی در پذیرش در درگاهت وجود نداره ازت ممنونم ؛ می دانم که می دانی آنجا که جهل به سراغم می آید و عمل قبیحی مرتکب می شوم ، از سر عداوت و لجاجت با امر تو نیست؛ بلکه من ضعیفم.

من جز تو چه کسی را دارم که در لحظاتی که بار گناهان، پشتم را می فشارد فریاد بزنم و تنها و تنها تو را بخوانم و بگویم: العفو العفو العفو و تو چه شیرین پاسخ خواهی داد!!

باز آ باز آ هر آنچه هستی باز آ                گر کافر و گبر و بت پرستی باز آ

این درگه ما درگه نومیدی نیست            صدبار اگر توبه شکستی باز آ

(رباعی ابو سعید ابوالخیر)

تا به حال شما این شیرینی را امتحان کرده اید؟!

پاسخ شما به این سوال خداوند چیه که چه كسى جز خدا گناهان را مى‏آمرزد؟

منبع: زهرا اجلال بخش قرآن تبیان