ای آنکه دعای دعا کنندگان او را به رنج نمی افکند،و حاجت های نیازمندان از او قطع نمیشود…بار خدایا مرا به سوی تو   حاجتی است که توانایی ام به آن نمیرسد ونفس من بردن  آن حاجت را نزد کسی که خود نیازمند توست وحاجت         هایش را پیش تو می اورد در نظرم جلوه داده است….و     آنچه نفس جلوه داده است لغزشی ست از لغزش های     خطاکاران…!

اما چگونه درویشی به درویشی دیگر روی اورد وفقیری از فقیری حاجت طلبد؟!

ای خدای من،از روی رغبت ودوستی رو به تو اورده ام.و با اعتماد امیدم را به سوی تو می آورم.و دانستم بسیار آنچه از تو بخواهم در برابر توانگری تو کم است وخواهش های بزرگ من در برابر فراخی رحمتت کوچک…و دست بخشایش تو از هر دستی برتر!

این بود فرازی از مناجات های امام معصوم ما…برگرفته از مناجات 13صحیفه سجادیه!