راز دل غمین فاطمه علیهاالسلام
“شما ای مردم بر پرتگاه آتش بودید و از فرط ذلت نزد دیگران، همچون جرعه آبی در دست تشنه كامی یا لقمه‌ای در دست گرسنه‌ای و یا چون آتشی كه شخص مستعجلی از آن برگیرد. شما لگدكوب و پایمال بودید و از آب متعفن با سرگین شتر می‌‌آشامیدید و از برگ‌های خاك‌مال و علف بیابان می‌خوردید. ذلیل بودید و زبون می‌زیستید و هر آن مضطرب بودید كه مبادا از این سوی یا آن سوی به شما هجوم آورند و به اسارتتان ببرند. شما این بودید تا خداوند به دست محمد صلی الله علیه و آله با همه آنچه بر او گذشت رهایتان كرد. چه سختی‌ها كه نكشید و چه شكنجه‌ها كه ندید.
هرگاه شاخی از شاخ‌های شیطان و گردنكشی از یارانش سر بر می‌داشت و فتنه‌ای از مشركان به خونخواری دهان می‌گشود، او برادرش علی علیه السلام را در كام آتش رقصان آن و در گلوگاه خطر می‌افكند و او نیز، تا مغز دشمن را نمی‌كوفت و آتش سركش فتنه را به آب شمشیرش خاموش نمی‌كرد، آرام نمی‌گرفت. در همه این مدت، علی علیه السلام در راه خدا سختی می‌كشید و به آب و آتش می‌‌زد. در كار خدا از جان مایه می‌‌گذارد و همواره به رسول خدا نزدیك بود. در میان دوستان و سربازان خدا وقف راه خدا بود و مدام خود را به مشقت می‌انداخت. در دریای رنج فرو می‌رفت و هرگز در راه خدا به ملامت مردم وقعی نمی‌نهاد و به ستوه نمی‌آمد.
ولی شما چه؟ در تمام آن روزها، در رفاه و عیش بودید، خوش می‌گذراندید و زندگی می‌كردید و بی‌درد بودید. هرگاه درگیری و نبرد پیش می‌آمد، خود را كنار می‌كشیدید و ما را تنها می‌گذاردید و از جنگ می‌گریختید.
… به كجا می‌روید؟ چه می‌كنید؟ هنوز پیكر پیامبر تازه است؛ آیا می‌گویید كه محمد مُرد و همه چیز تمام شد؟ هرگز!
… هان می‌بینم كه اینك باز زمین‌گیر شده‌اید و دل به تن آسایی و راحت طلبی و دنیا خواهی داده‌اید و قصد همیشه ماندن در دنیا كرده‌اید و كسی را كه به قبض و بسط كار حكومت سزاوارتر است، دور رانده‌اید و با راحتی و عیاشی، خلوت كرده‌اید.
… بدانید اگر همه شما هم كافر شوید و به حق پشت كنید، خداوند همچنان ستوده است و احتیاجی به شمایان ندارد.
و بدانید آنچه را كه اینك گفتم؛ گفتم، در حالی كه می‌دانستم هرگز یاوری نخواهید كرد. ولی آنچه گفتم راز دل غمین من بود كه در سینه جمع شده و دود حزن و اندوه من بود كه در دل خسته‌ام متراكم شده و آه آتش افروزی كه از سینه دردمند من شعله كشیده؛ تنها خواستم با شما حجت را تمام كرده باشم.”
منبع:از سخنرانی تاریخی حضرت فاطمه زهرا علیهالسلام در مسجدالنبی، ده روز پس از رحلت پدر (برگرفته از كتاب “زندگانی حضرت فاطمه (س)"، نوشتهِ دكتر اسماعیل حسینی).
| نسخه قابل چاپ | ورود نوشته شده توسط صدرارحامی در 1392/01/22 ساعت 08:00:00 ق.ظ . دنبال کردن نظرات این نوشته از طریق RSS 2.0. |