محمد بن منکدر گوید : در روزی گرم به بیرون از مدینه رفتم . محمد بن علی ( امام باقر علیه السلام ) را دیدم که با دو غلام سیاه مشغول کار کردن بود .از مشاهده این وضعیت که کسی در طلب دنیا این گونه به خود سختی بدهد ، ناراحت شدم و خواستم او را موعظه کنم . به او نزدیک شدم و سلام کردم . در حالی که از شدت خستگی نفس می زد و عرق از سر و رویش می ریخت ، پاسخم را داد . به او گفتم : ” آیا هیچ فکر کرده ای که اگر در این حالت مرگ تو فرا رسد ، پاسخ خدا را چگونه خواهی داد ؟ “ امام باقر علیه السلام در پاسخ فرمودند : ” اگر در این حالت مرگ من فرا رسد ، در حالتی مرگ من فرا رسیده است که مشغول پرستش خداوند هستم . من با این عبادت ، خود و عیالم را از تو و دیگران بی نیاز می کنم . در صورتی باید از فرا رسیدن مرگ می ترسیدم که در حال معصیت و نافرمانی خداوند ، مرگ من فرا برسد” .

کافی ، ج 5 ، ص 75