روایت شده است که حضرت امام موسی کاظم علیه السلام زیاد دعا می خواندند ، و عرضه می داشتند : ” اللّهمّ إنّی أسئلک الرّاحةَ عندَ الموت وَ العفوَ عند الحساب ؛ بار خدایا راحتی در هنگام مردن ، عفو در هنگام حساب رسی را از تو مسئلت می کنم ."  و این جمله را تکرار می کردند . یکی از دعاهای دیگر آن حضرت ، این بود : ” عظُمَ الذنبُ من عبدک فلیحسُنِ العفو من عندک ؛ از جانب بنده ی تو ، گناهان بزرگ و فراوان شد { و در این حال } ، پس عفو از جانب تو نیکوست .”

آن حضرت از خشیت خدا چنان می گریستند که محاسن ایشان از اشک تر می شد . هیچ کس به اندازه ایشان به خانواده و خویشاوندان رسیدگی نمی کرد . شب هنگام به فقرای مدینه سرکشی می کردند و زنبیلی پر از درهم و دینار و آرد و خرما با خود می بردند و بر در خانه های آنان می گذاشتند . اما آنها نمی فهمیدند که این پول و اجناس از سوی چه کسی آمده است .

بحار الانوار ، ج 48 ، ص 101