سيّد شهيد قاضي نوراللَّه شوشتري در «مجالس المؤمنين» در ضمن احوالات آية اللَّه علامه حلّي گفته که: در زمان علامه حلي يکي از علماي اهل سنت کتابي در ردّ مذهب شيعه نوشته بود و در مجالس، براي مردم مي خواند و باعث گمراهي آنان مي شد. از طرفي کتاب را هم در اختيار کسي نمي گذاشت تا علماي شيعه نتوانند ايرادي وارد کنند يا جوابي بر آن بنويسند. علامه حلي، بدنبال وسيله اي براي بدست آوردن آن کتاب بود. به همين جهت در مجلس درس آن شخص حاضر مي شد و براي حفظ ظاهر، خود را شاگرد او مي خواند. روزي علاقه بين استاد و شاگرد را بهانه اي قرار داد براي گرفتن کتاب مذکور و به دليل اينکه آن شخص نمي خواست جواب رد به او بدهد گفت: قسم خورده ام که اين کتاب را بيشتر از يک شب به کسي ندهم.
جناب شيخ هم آن يک شب را غنيمت دانست و کتاب را گرفت و به خانه برد که در آن شب تا آنجا که ممکن است از روي کتاب رونويسي کند. وقتي شروع به نوشتن آن کرد و شب به نيمه رسيد خواب بر شيخ غلبه کرد در اينحال حضرت صاحب الامر(ع) آمدند و به شيخ فرمودند: «کتاب را براي من بگذار و تو بخواب.»
وقتي شيخ از خواب بيدار شد رونويسي آن کتاب بواسطه حضرت صاحب الامر(ع) تمام شده بود.
مؤلف گويد: اين حکايت را در کشکول فاضل المعي علي بن ابراهيم مازندراني معاصر علامه مجلسي به طور ديگري ديدم و آن اين گونه است که آن جناب از يکي از بزرگان کتابي را خواست که نسخه اي از روي آن تهيه کند. او از دادن کتاب خودداري مي کرد تا آنکه به طور اتّفاقي موافقت کرد، آنهم مشروط بر اينکه بيشتر از يک شب پيش او نماند. در صورتيکه نسخه برداري از آن کتاب يک سال يا بيشتر وقت مي برد. سپس علامه آن کتاب را به منزل آورد و شروع به نوشتن آن کرد و چند صفحه از آن را نوشت. در حالي که بسيار خسته بود ، ديد مردي به شکل و شمايل اهل حجاز از در وارد شد و سلام کرد و نشست. آن شخص گفت: «اي شيخ تو براي من در اين ورقها سطر (خط) بکش و من مي نويسم» و شيخ براي او خط مي کشيد و او مي نوشت و از شدّت سرعت نويسنده، شيخ به او نمي رسيد (از او جا مي ماند) وقتي صبح شد کتاب کاملاً پايان يافته بود .بنا بر بعضي روايات، علامه در پايان کتاب نقشي را بعنوان امضاء چنين مشاهده مي کند: «کَتَبه الحُجَّة» يعني حجّت خدا آنرا نگاشت. «و اللَّه اعلم».