صدا بر ما باریدن گرفت وما رها شدیم.

از دست یأس وازدست ترس، ازخاک جدا شدیم و خاک  از مادور می شد، راه پرواز به سوی آسمان در حال گشودن بود وآن صدا همچنان می خواند، از نجف، از پاریس، نامه ای بعد از نامه ای، رهنمودی بعد ازرهنمودی، اعلامیه ای بعد ازاعلامیه ای …

بر خواستمان می خواند، به رهایی ازقید همه چیز جزحق. دیدیم وه!! بهار تاریخی مان وزیدن گرفت وتمام باغ های دنیای اولیاء الهی درما سبز شدند، جوانه زدند، در حال شکفتن وبه بار نشستن و تاریخ جدیدی به پیش رویمان گشوده شد.

با ناباوری تمام، امیدوار شدیم در حالی که همه ی سرمایه ی انسانی مان در حال پوچ شدن بود، آیا باز می شود زنده بود و دوباره معنی زندگی را در آغوش خدا تجربه کرد؟ وبدین شکل ظلمت روزگار شکاف برداشت. تاب چشم بستن مان نماند. چشم گشودیم و دیدیم که نه در خاک، که بر خاکیم و آفتاب ازهمه سو می روید و می بارد و آن صدا، ما را در وسعت چشمانش پناه داد وامید زندگی به اهل زمین برگشت.

تولدی دیگر وزاده شدنی نو! ازدرون خود مهر وعشق ریشه داری را به آن صدا احساس کردیم. اصلا اوآشنایی بود گمشده. به مهرش نشستیم، مهر اوخورشیدی شد در جانمان، در چشمه ی مهرش چرک و خون سالهای درد و تنهایی و مرگ را شستیم و عریانمیان را با تن پوشی از ارادت و اطاعت از او پوشاندیم و آهسته آهسته داشتیم انسان و دنیای حقیقی انسانیت را می یافتیم.

به ما گفته بودند مدرنیته پایان تاریخ است و بشر در آن به تمامیت خود رسیده است و راه دیگری نیست و ما نیز پذیرفته بودیم و نیز به ما قبولانده بودند دیگر خدا با انسان ها سخن نمی گوید وباید در ظلمتکده ی فرهنگ مدرنیته همه ی امیدهای بلند انسانی را دفن کنیم و به بدترین مرگ تن دهیم ولی آن صدا ما رابه حیات آن هم حیاتی که در سینه ی پیامبران جستجو کردیم خواند.

دیگر پس از آن، ما با او بودیم و آسودن در زیر سایه ی آن پیر کهن که متذکر سایه ی آرامش دیانت بود و عبودیت. سایه به سایه ی او می رفتیم. باز هم دروغ بود و نیرنگ، سود بود و سرمایه و دندان نمودن وانسان دریدن، ولی دیگر ما در آن غروب به سر نمی بریم.

دعوت او دعوتی بود به امید و زندگی و انسان ماندن. او چشم ما را به آب های زلال باز کرد و نگاهمان را از مردابی که می بلعیدمان و ما ناخودآگاه به سوی آن قدم می گذاشتیم، رهانید.

ای امام! تو انسانیت را به ما نمودی وامکان های سالم انسانی را و بصیرت شناخت انحراف را.