آيه اول :
«وَ لَقَدْ كَتَبْنا في الزَّبورِ مِنْ بَعدِ الذِّكْرِ اَنَّ الْاَرضَ يَرِثُها عِباديَ الصّالِحونَ»
( و به تحقيق ما  در زبور بعد از ذكر نوشتيم كه زمين را بندگان صالح من به ارث خواهند برد)
سوره انبياء، آيه 105

-    منظور از زبور مطلق كتاب است، هر چند اين نام مربوط به كتاب حضرت داود(ع) نيز مي باشد به هر حال در آيه مذكور منظور، يا مطلقِ كتب آسماني است يا كتاب آسماني حضرت داود(ع)
-    در مورد ذكر نيز بين مفسرين اختلاف وجود دارد اما مفهوم ذكر نيز يا نام خداوند است يا تورات ،كتاب آسماني حضرت موسي(ع)
اشاره قرآن به پيشگويي حكومت بندگان صالح خدا در روي زمين در شماري از كتب آسماني اهميت اين موضوع را نشان مي دهد كه در «زماني خاص» تمامي پهنه زمين به ميراث بندگان صالح حضرت حق در مي آيد. درباره اين كه اين زمان خاص چه دوراني خواهد بود به تأويل اين آيه بر اساس روايات حضرات معصومين(ع) مي پردازيم:
امام سجاد(ع) در اين زمينه فرمودند:
« هُم وَالله شيعتُنا اَهلَ البيت، يَفْعَلُ اللهُ ذلك بِهم عَلي يدَي رَجلٍ مِنّا وَ هُوَ مهديُّ هذهِ الاُمّه»
(به خدا سوگند كه آنان شيعيان ما اهل بيت خواهند بود، خداوند اين وراثت را به دست مردي از ما براي آنان محقق خواهد ساخت و اوست مهدي اين امت)           بنگريد: «مجمع البيان» ج7 ص267
امام صادق(ع) نيز در اين رابطه فرمودند:
«[هُم] القائِمُ و اَصحابِه»
([آن ها] قائم و اصحاب اويند)                                                   بنگريد: «تفسير قمّي» ج2 ص77