مي خواهم يك بار با دقت و رها از عادت هميشگي ببينم، چشمهایم را می گشایم و به آنی خشکم می زند! چه دنیای رنگینی شده؛ چرا همه مي كوشند جسمشان را زيباتر نشان دهند و نگاه ها را به سوی خود جلب می کنند. بیشتر که دقت می کنم می بينم عده ای چه “بی پروا” تلاش مي كنند ظاهرشان را نشان دهند! و من نیز گویی در میان آنانم!

“بي پروا” نه! زیادی مثبت است! بگذار به دنبال واژه ي مناسبتري باشم، نه بگذار به دنبال خودم باشم! خودم…

بگذار مرور کنم خودِ خودِ فراموش کرده ام را. بگذار بگویم از نشان دادن پوسته برونم را؛ جلوه گری ام را؛ صورت نقاشی کرده ام را…

از خودم مي پرسم چرا؟! اين همه وقت گذاشتن و وسواس داشتن براي كاري كه چه بخواهم چه نخواهم نهايت موفقيتش اين مي شود كه دلي را كه متعلق به من نيست بلرزانم؟ ارزش من آیا واقعا در این است؟ نجابت من این است؟ً نه اینطور نمی شود من براي اين كارها آفريده نشدم

می خواهم پناهي بیابم ، تا آرام کنم دل بی قرارم را. به کجا بروم؟! دانشجوام. شنیده ام جايي در دانشگاه هست که اگر نفس تو مخلصانه باشد، آنجا مرید آستان حق خواهی شد. به بسیج می آیم و شروع می کنم. چه زیباست همپای مشتاقان به پیش رفتن! و چه سریع مشغول می شوم و قوی می گردم و شهره می شوم. ناگهان اما موجی به سویم می آید و مرا نیز با خود به زیر می برد! آنجا می شنوم: “اینجا چادر عَلَم است، پرچم است، ” آه از نهادم برمی خیزد. قبول دارم بدون عَلَم نمي شود…

آنچه پیش رو دارید متن سخنرانى اخلاقى مرحوم آیت اللَّه احمدى میانجى است که تقدیم حضورتان مى‏گردد.

از عواقب بی ‏احترامى کردن با استاد این است که عمر را بى‏برکت و انسان را بى‏توفیق مى‏کند. طلبه‏اى به استادش آقاى طباطبایى جسارت کرده و در اثر آن عمل، جوانمرگ شده بود؛ اگر هم چنین فردى به مرگ زودهنگام دچار نشود، دیگر عملش فایده‏ اى ندارد .

در روایات آمده که حق استاد بر شاگرد بسیار زیاد است و شاگرد باید براى کمال و پیشرفت به آن عمل کند. امام سجادعلیه‏السلام در این زمینه فرمودند: حق کسى که به تو علم یاد مى‏دهد این است که «اَلتَّعْظیمُ لَهُ وَ التَّوْقیرُ لِمَجْلِسِهِ؛(1) او را احترام کنى و بزرگش بدارى.»

انسان وقتى با بزرگ‏تر از خودش حرف مى‏زند باید حرمت‏دارى کند؛ حالا فرقى نمى‏کند از نظر سنّى بزرگ باشد یا از نظر فکرى و علمى. در روایات آمده که وقتى با پدر حرف مى‏زنى اسم کوچکش را نگو، چون موجب تحقیرش مى‏شود؛ بلکه «وَقِّرُوا کبارَکمْ؛(2) براى بزرگانتان احترام قائل شوید.» حالا بعضیها در احترام کردن خیلى چیزهاى کوچک را هم مراعات مى‏کنند، مثلاً پایشان را دراز نمى‏کنند و یا پیش آنها نمى‏خوابند، که اینها احترام فوق العاده‏ اى است و نشان از صفاى دل احترام‏ کننده دارد.

آیا می شود به استناد آیه ی شریفه ی ” لاَ یُكَلِّفُ اللّهُ نَفْسًا إِلاَّ وُسْعَهَا ” وقتی حالشو یا شرایطشو نداریم دست از فریضه ای بکشیم؟ مثلاً طرف مریضه و بیحاله و می خواد همش بخوابه، نمازش قضا بشه و بگه خدا گفته لاَ یُكَلِّفُ اللّهُ نَفْسًا إِلاَّ وُسْعَهَا؟

چنین تفسیری می شود از این آیه داشت ؟ آیا منظور خدا از این آیه همین بوده؟

مراحلِ ایمانِ واقعی و خداپسندانه

1- ایمان به وجودِ خالق

2- ایمان به چهار صفتِ اصلیِ خداوند ( یگانگیِ او در خداوندی یا همان توحید - علم و دانش مطلق - قدرتِ مطلق - عدالتِ مطلق)

این آیه یکی از آیاتِ بسیار مهم قرآن کریم است که باعث می شود که انسانِ مومن ، به عدالتِ مطلقِ خداوند هرچه بیشتر ایمان بیاورد تا حدی که دلش کاملاً به آرامش می رسد که خدا هرگز به کسی ظلم نکرده و عدالتش مطلق هست.

یکی از عجایب و شگفتی هایِ قرآنِ عزیز ، ارتباطِ اطلاعاتِ موجود در آیه های آن است.

هر چه با مهارتِ بیشتری این اطلاعات را کنار هم بچینیم , تصویرِ حقیقتِ این دنیا بیشتر در ذهنِ ما مجسّم می شود. درست مثل قطعات یک پازلِ تصویری که هر چه قطعاتِ درست بیشتری در کنار هم قرار دهیم بیشتر پی می بریم که آن تصویر چیست.

در قرآن آیاتِ زیادی وجود دارد که حاکی از امتحان بودنِ زندگیِ دنیا می باشد. ما باید قوانین این امتحان را درک کنیم تا بتوانیم با بهترین معدل ممکن قبول شویم.

یکی از آیاتی که در موردِ نحوه ی امتحانِ دنیا به ما اطلاعات می دهد, همین آیه ی شریفه لاَ یُكَلِّفُ اللّهُ نَفْسًا إِلاَّ وُسْعَهَا است ، مفهوم این آیه بسیار مهم هست.

مفهومش این است که کمیت برایِ خداوند اصلاً ارزش ندارد بلکه درصد و کیفیت ارزش دارد .