اين سوره در مكه نازل شده وداراي 8آيه است.
اين سوره بعد از سورة والضحي نازل شده و محتواي آن نيز همين مطلب را تأييد مي كند. در اين سوره قسمتي از مواهب الهي بر پيامبر اكرم(ص)شمرده شده است و در واقع سه نوع موهبت بزرگ در سورة والضحي آمده وسه موهبت بزرگ الهي در سورة انشراح آمده است.مواهب سه گانه اين سوره همه جنبه معنوي دارد و بر سه محور دور مي زند.
يكي بيان همين نعمتهاي سه گانه و ديگر بشارت به پيامبر از نظر برطرف شدن مشكلات دعوت او در آينده و ديگر توجه به خداوند يگانه و تحريص و ترغيب به عبادت ونيايش.
به همين دليل در روايات اهل بيت (ع) اين دو سورة ضحي و انشراح به منزلة يك سوره شمرده شده است و لذا در قرائت نماز براي اينكه يك سورة كامل خوانده شود هر دو را با هم مي خوانند.
رسول اكرم(ص) فرمود:«هر كس اين سوره را بخواند پاداش كسي را دارد كه من را غمگين ديده و اندوه را از قلب او زدوده است».
مجموعة اين سوره بيانگر عنايت خاص الهي به پيامبر گرامي اسلام (ص) وتسلي او در برابر مشكلات و وعدة نصرت و تأييد او در برابر مشكلات و فراز و نشيبهاي راه رسالت است.
اگر كسي حالات پيامبر (ص) را دقيقأ مطالعه كند و ميزان شرح صدر او را در حوادث سخت و پيچيده دوران عمرش بنگرد يقين مي كند كه اين از طريق عادي ممكن نيست، بلكه يك تأييد الهي و رباني است.
بخاطر همين شرح صدر بود كه پيامبر (ص) به عاليترين وجهي مشكلات رسالت را پشت سر گذاشت و وظايف خود را در اين طريق به خوبي انجام داد.
در سوره انشراح لحن آيات آميخته با لطف و محبت فوق العاده پروردگار وتسلّي و دلداري به نبي مكرم اسلام (ص) است.

چرا همواره از عمر تعريف و تمجيد مي كرد ؟

اولاً : آن چه كه به حضرت علي (ع) نسبت مي دهند كه در در خطبه 228 نهج البلاغه از عمر تعريف كرده درست نيست و نامي از عمر در خطبه نيست ، بلكه صبحي صالح ، از علماي اهل سنت مي گويد مراد يكي از اصحاب حضرت علي (ع) است .
نهج البلاغة ، صبحي صالح ، خطبه 228 ، ص 350 .
ثانيا ً: علي (ع) در خطبه سوم نهج البلاغه، عمر را مجموعه اى از خشونت، سختگيرى، اشتباه و پوزش طلبى مي داند
و ميگويد:
سوگند به خدا مردم در حكومت دومى، در ناراحتى و رنج مهمّى گرفتار آمده بودند، و دچار دو رويى ها و اعتراضها شدند،و من در اين مدت طولانى محنت زا، و عذاب آور، چاره اى جز شكيبايى نداشتم
بنا به نقل صحيح مسلم نظر امام علي (ع) در باره ابوبكر و عمر اين بود كه آنان دروغگو ، گناه كار ،حیله گر و خيانتكار بودند
صحيح مسلم : ج 5 ص 52 ح 4468.

مراسم خرافی سیزده بدر سر چشمه اش از نظر تاریخ بر می گردد به اصحاب الرس که در قرآن به آن اشاره شده است (۱) .در حالات اصحاب الرس در تفاسیر اشاره شده و در یکی از شروح نهج البلاغه هم داستان مفصل امده است . تفصیل داستان از این قرار است که :

 دوازده شهر یا آبادی بود که هر شهر و هر آبادی به نام یکی از ماههای سال خورشیدی بود. یکی اسمش فروردین بود یکی اردیبهشت یکی خرداد به ترتیب ، مذهبشان هم بت پرستی بود. درختان صنوبر را پرستش می کردند صنوبر منبع در آمد خوبی برای آنها بود روز اول که می شد همه از تمام دوارده شهر یا روستا جمع می شدند توی شهر فروردین و مراسم جشنی داشتند فردا می رفتند توی شهر اردیبهشت و مراسمی داشتند. روز سوم می رفتند توی شهر یا آبادی که خرداد نام داشت تا به آبادی اسفند که می رسید دوازده شهر تمام می شد روز سیزده دسته جمعی از آبادی ها می رفتند به بیابان ها و مراسم سیزده و جشن و پایکوبی و آلودگی به انواع مفاسد را در آنجا بر گزار می کردند.