آیه الله بهجت را همه علاوه بر مرجعیت و رتبه عملی به اخلاق و عرفان خودسازی می شناختند. اما نکته مهم و کلیدی اینجا رقم می خورد که چه چیزی آیه الله بهجت را بهجت کرد.
وقتی سخن از کسی مثل آیه الله العظمی بهجت به میان می آید سخن گفتن دشوار می شود. توصیف گستره و پهنای دریا در توان مورچه ای کوچک نیست.
به هر حال وجود اشخاص برجسته و بزرگی مانند ایشان نیاز به شناخت کامل و جامعی دارد که برای امثال ما به این سادگی میسر نخواهد شد.
آیه الله بهجت را همه علاوه بر مرجعیت و رتبه عملی به اخلاق و عرفان خودسازی می شناختند. اما نکته مهم و کلیدی اینجا رقم می خورد که چه چیزی آیه الله بهجت را بهجت کرد. آیا فقط شهرت بود؟ مرجعیت به تنهایی و یا بعد عرفانی و خودسازی او باعث شد تا شهره آفاق شود.
در این مقاله سعی داریم با چند داستان کوتاه از زندگی ایشان, پاسخ را به خود شما کاربر عزیز واگذار کنیم. قبل از اینکه این داستانها را بخوانید به این نکته اشاره می کنیم که مقام عبودیت و بندگی, لازمه و بستر هر پیشرفت سلوکی است. حتی انبیای عظام هم ابتدا بنده خدا بودند و سپس رسول او شدند.
وهمان طور که در تشهد می خوانیم:” اشهد ان محمدا عبده و رسوله"، بندگی و عبودیت پیامبر عظیم الشان را بر رسالت او مقدم می کنیم.
آیت الله قوچانی نقل می کنند:

 روزنامه کیهان در ستون ویژه خود نوشت:

فرايتاگ: آمريكا دروغ مي گويد زیرا حق با آيت الله خامنه اي است

يك نشريه آلماني در گزارشي نوشت ايرانيان حق دارند پيشنهاد دروغين آمريكا براي مذاكره را باور نكنند.
هفته نامه فرايتاگ نوشت: رهبر انقلاب ايران آيت الله خامنه اي در يك سخنراني به موضوع، به اصطلاح آمادگي آمريكا براي گفتگو، پرداخت. ديگر نكته تازه اي نيست كه بگوييم حرف هاي رهبر ايران عمداً در رسانه هاي غربي ناقص پخش مي شود. در نتيجه تعجبي ندارد كه اين بار نيز بخش بزرگي از مطبوعات غربي چنين كردند.

اين نشريه در گزارش خود با عنوان «چرا حرف آمريكايي ها را باور نمي كنند، مي نويسد: هفته گذشته جو بايدن معاون رئيس جمهور آمريكا در كنفرانس امنيت مونيخ گفت آمريكا هنوز آماده است به ديپلماسي فرصت بدهد و البته اضافه كرد كه «اين پنجره، نامحدود باز نخواهد ماند» اما كوتاه زماني بعد از كنفرانس و قبل از اينكه حكومت ايران موضعي بگيرد، اين كشور دچار تحريم هاي بيشتر غرب شد. بانيان اين تحريم ها كه از جمله قرار است فروش نفت ايران را سخت تر كنند، چون هميشه در واشنگتن نشسته اند از اينرو بايد به عنوان ناظر از خود بپرسيم اصولاً پيشنهاد مذاكره آمريكايي ها تا چه ميزان جدي بوده است؟

احتمالا برای شما هم پیش آمده که به جهت اصرار بر «صداقت» و از باب اینکه دوستتان بداند اطرافش دارد چه می گذرد، سخن یکی از آشنایان را در مورد او، که جنبه ی منفی هم دارد برایش کامل تعریف کنید. این اتفاق مخصوصا در میان نزدیک ترین افراد خیلی پیش می آید. خواهر و برادر، پدر و فرزند…

این در حالیست که اتفاقا یکی از معدود مواردی که به ما مجوز دروغ گفتن داده شده است، همین «اصلاح ذات البین» است. یعنی برای بهتر شدن رابطه ی دو نفر، نیازی نیست همه ی آنچه اتفاق افتاده را مو به مو تعریف کنیم. اما دقیقا جایی که ما اجازه داریم دروغ بگوییم، دروغ که نمی گوییم هیچ، سکوت هم که نمی کنیم هیچ، راستِ راستش را بدون کم و کاست می گذاریم کف دست طرف مقابل. حتی شاید گاهی کمی پیاز داغش را هم زیاد کنیم.

البته شاید بعضی از آدم های خیلی «نایس» و با کلاس بگویند ما هیچ وقت حاضر نیستیم دروغ بگوییم و این چه دینی است که دروغ گفتن را جایز دانسته است! اما نکته اینجاست که در دین اسلام، روابط بین آدم ها، دوستان، آشنایان، خواهران و برادران… اینقدر اهمیت دارد که چنین توصیه ای شده است. حتما اذعان می کنید که در این موارد، وقتی راستش را می گوییم از یک حادثه ی کوچک، گرهی کور می سازیم که شاید یک دوستی چند ساله یا رابطه ی صمیمی دو خواهر و برادر را به هم می زنیم.

اگر مجرد هستید، شاید کمتر با چنین مواردی مواجه شده باشید. اما معمولا بعد از تاهل بسیار بسیار پیش می آید که شما در موضع گفتن حقایقی قرار می گیرید که اتفاقا باعث بد شدن یا بدتر شدن رابطه ی دو نفر می شود. انصافا هم هنرمندی می خواهد انتخاب بهترین کار در چنین شرایطی و با اینکه ما می دانیم در این اوضاع مجوز داریم حقیقت را نگوییم، اما ترجیح می دهیم همه چیز را آنگونه که رخ داده تعریف کنیم. چه لذت ناپاکی در این صداقت مذموم نهفته است؟!

***

پیامبر اکرم فرموده اند:

«اَلا اُخْبِرُکُمْ بِأفْضَلَ مِنْ دَرَجَةِ الصّیامِ والصّلوةِ وَالصَّدَقَةِ؟ اِصلاحُ ذاتِ البَیْنِ فَاِنَّ فَسادَ ذاتِ البَیْن هِیَ الحالِقَةُ »

«آیا شما را به چیزی با فضیلت‌تر از نماز و روزه و صدقه (زکات) آگاه نکنم؟ آن چیز اصلاح میان مردم است، زیرا تیره شدن رابطه میان مردم، مهلک و دین برانداز است.»
محمدی ری شهری، محمد؛ میزان الحکمه، ترجمه حمیدرضا شفیعی، قم، دارالحدیث، ۱۳۷۹، دوم، ج ۱۰، ص