بعد از اینكه معاویه در نیمه ماه رجب سال شصتم می میرد یزید به حاكم مدینه كه از بنی امیه بود نامه ای می نویسد و طی آن موت معاویه را اعلام می كند و می گوید: از مردم برای من بیعت بگیر. او می دانست كه مدینه مركز است و چشم همه به آن دوخته شده در نامه خصوصی دستور شدید خودش را صادر می كند، می گوید: حسین بن علی را بخواه و از او بیعت بگیر و اگر بیعت نكرد سرش را برای من بفرست.

آزمایش در واقع به معنای آشکار ساختن چیزی و خالص نمودن آن از آمیزه های پنهانی آن است.
اگر این کار توسط شخصی که بدان آگاه نباشد، انجام گیرد هدف از آن رسیدن به حقیقت آن چیز می باشد و اگر آزمایش کننده خود به حقیقت آن چیز آگاه باشد مقصود آن است که دیگران به آن چیز آگاهی یابند. مانند زرگری که می خواهد طلای ناخالص را از فردی که ادعای خالص بودن آن را دارد،بخرد آن را آزمایش می کند و فروشنده را به خالص و یا ناخالص بودن آن آگاه سازد. امتحان یک سنت همیشگی و جاودانی از جانب خداوند تبارک و تعالی است و امتحان و آزمایش الهی مخصوص ما جمعیت مسلمان نیست بلکه سنتی است که در تمام امتهای پیشین جاری بوده است. قرآن می فرماید : « ما کسانی را که قبل از آنها بودند آزمایش کردیم آنها را نیز در کوره های سخت امتحان افکندیم آنها نیز همچون شما در فشار دشمنان بیرحم و جاهل و بی خبر و متعصب و لجوج قرار داشتند همیشه میدان باز بوده و گروهی در این میدان شرکت داشته اند باید هم چنین باشد چرا که در مقام ادعا هرکس می تواند خود را برترین مومن بالاترین مجاهد و فداکارترین انسان معرفی کند باید وزن و قیمت و ارزش این ادعاها از طریق آزمون روشن شود . باید معلوم گردد تا چه اندازه نیات درونی و آمادگی روحی با این گفته ها هماهنگ یا ناهماهنگ است ؟

پيامبر اكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ فرمودند: به درستي كه من در ميان شما دو امانت گرانبها مي‎گذارم يكي كتاب خدا و ديگر عترتم و اين دو يادگار من هيچ گاه از همديگر جدا نمي‎شوند، تاحوض (كوثر) به من برسند.
حديث ثقلين از نظر سندي، از احاديث معتبر و متواتر به شمار‌ آمده كه علماء و محدثين بسياري از شيعه و اهل سنت، در منابع خود، آنرا، با عبارات و الفاظ گوناگوني نقل نموده‎اند و بنابراين در اين روايت جاي هيچ خدشه و ترديدي باقي نمي‎ماند.[1]

مفاد حديث در بردارندة نكات مهم ذيل است:
1. امامت كه از باورها بنيادين و مسلّمات تشيع است از بعد از رسول اكرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ ، به عنوان مفسِّر و مبيِّن و مؤيِّد قرآن همواره در كنار اين كتاب آسماني قرار گرفته و با عنايت به عصمت امامت، و لزوم تبيين و تفسير احكام قرآن، هيچ گاه از قرآن جدا نگشته است تا به حدي كه امامت را قرآن ناطق ناميده‎اند.