تعيين نوع و سطح ارتباط ميان دين و رسانه تا حدي به تلقّي ما از چيستي رسانه بستگي دارد. مجموع ديدگاه‏هاي ارائه شده در خصوص ماهيت و چيستي رسانه را مي‏توان در سه نظريه نسبتا شناخته شده خلاصه نمود:

نظريه ابزاري يا ابزارانگاري: تلقّي ابزاري از فناوري به طور عام، ميراثي ارسطويي است. از اين منظر، فناوري نه هدف، بلكه وسيله‏اي در خدمت اهداف انسان است و نسبت به وجود آدمي و ماهيت جامعه امري عارضي و ارزش آن تابع اهداف غير فناورانه است. فناوري في‏نفسه خنثا و فاقد معناست. ارزش توليدات فني تابع ميزان خدمتي است كه به مقاصد و اهداف انسان مي‏كند. محصولات و مصنوعات فني با توجه به كاربردي كه در زندگي انسان دارند، مقبوليت و مشروعيت مي‏يابند. به بيان ديگر، از ديد نظريه ابزاري، تكنولوژي ظرفي است كه بدون هيچ‏گونه تعيّني، مظروف خويش را منعكس سازد. از ديد ارسطو، دين، به عنوان جهان نمادين ارزش‏هاي غايي، بيش از هر چيز ديگري براي هدايت فناوري پيچيده در جهت نيل به اهداف مطلوب ضروري است.1 بيشتر انديشمندان، تلقّي‏ابزاري از تكنولوژي به ويژه تكنولوژي نوين را از نوعي سطحي‏نگري و عدم توجه به آثار و پيامدهاي اجتناب‏ناپذير تكنولوژي ناشي مي‏دانند. اين تلقّي در چند دهه اخير به ويژه در خصوص برخي اقلام تكنولوژيك در كشور غلبه محسوس يافته و حساسيت عموم در جذب و پذيرش تكنولوژي‏هاي وارداتي را تقريبا به صفر رسانده است. اهل نظر نيز اينك، كمتر از مقدمات، مقارنات و ملحقات فرهنگي و اجتماعي تكنولوژي سخن مي‏گويند. بر طبق اين نظر، رسانه به عنوان يك ظرف قابليت تام و تمامي براي انعكاس پيام دين در هر سطح ممكن را دارد.

ابلاغ پیام در گفتمان دینی از سه عنصر بهره می برد: ابتدا محتوای پیام، سپس قالب انسانی متناسب با پیام و همچنین رسانه متناسب با محتوای پیام.

از این رو رسانه های مدرن برای تبلیغ پیامهای مدرن طراحی شده اند، اما این رسانه ها زبان گویایی برای ابلاغ پیامهای معنوی دین نیستند و از این رو  اگر بخواهیم به صرف دراختیار داشتن ابزارها و تکنیکهای رسانه ای نوین موفق به انتقال پیامهای دینی شویم باید هماهنگی بین عناصر را بیش از پیش برقرار سازیم.