در کتب آسماني و اديان الهي به دوران پايان زندگي انسان در اين جهان آخرالزمان گفته مي‌شود.
با توجه به تعبير پيامبر اکرم(ص) که فرمود: «انا و السّاعة کهاتين؛ من و قيامت همانند اين دو هستيم. دو انگشت سبابه‌شان را هم نزديک کردند.»1 بعثت پيامبر سرآغاز آخرالزمان به شمار مي‌آيد. در بحارالانوار، در بيش از سي حديث از پيامبر اکرم(ص) به عنوان پيامبر آخرالزمان تعبير شده است. در سي و هفت حديث از ظهور آقا بقيّـة الله(ع) در آخرالزمان گفت‌وگو شده است. در ده‌ها حديث از رواج ستم در آخرالزمان، بازگشت حضرت عيسي در آخرالزمان، ياران حضرت مهدي(ع) در آخرالزمان، بانگ آسماني، رجعت امامان و خروج دابـة ‌الارض در آخر الزمان گفت‌وگو شده است. در شماري از احاديث عصر پيامبر، عصر اميرمؤمنان(ع) و عصر امام صادق(ع) نيز تعبير آخرالزمان اطلاق شده است. در تعدادي از احاديث از تأسيس «زوراء» يعني بغداد در آخرالزمان گفت‌وگو شده است. بنابراين واژة آخرالزمان واژة کشداري است و به دو معني اطلاق مي‌شود 1. به معني اعمّ و به اصالت، يعني از بعثت پيامبر تا آغاز قيامت و 2. به معني اخصّ، يعني به عصر حضرت مهدي(ع) که آن نيز به دو بخش متمايز، پيش از ظهور و بعد از ظهور تقسيم مي‌شود. برداشت مسلمانان عصر رسالت، نزديک شدن رستاخيز و کوتاهي اين مکتب است؛ ولي در منابع زرتشتي و مسيحي از سلطنت هزار سالة منجي سخن رفته، در تاريخ طبري مدت آخرالزمان هفت هزار سال تعيين شده ولي در آموزه‌هاي شيعي مدت حکومت حضرت مهدي(ع) سيصد و نه سال تعيين شده، ولي دوران رجعت بسيار طولاني است که از فرمانروايي پنجاه هزار سالة امام حسين(ع) و چهل و چهار سالة اميرمؤمنان(ع) گفت‌وگو شده است.
ماهنامه موعود شماره 90