خوانده بودش بر خراسان آن غريب
تا نگردد از وصالش بي نصيب
کرد دعوت آن امام از خواهرش
تا بيايد از مدينه در برش
گشت خارج از مدينه آن جناب
بود چون پروانه اي بي صبر و تاب
در ديار ساوه آن لامذهبان
راه بر ايشان ببستند ناگهان
يک به يک کشتند همراهان او
زين مصيبت گشت بيمار آن نکو
قميان آن دوست داران ولا
با خبر گشتند از اين ماجرا
هم چنان کردند عزم آن ديار
گرد آن گل جملگي پروانه وار
با کمال عزت و با احترام
گشت استقبال از دخت امام(ع)
چند روزي حضرتش با حال زار
بوود در نجواي با پروردگار
گر نشد نائل به ديدار رضا(ع)
چون برادر بود راضي بر قضا
حيف کان بانوي با اخلاص و خوب
آفتابي بود و بنمودي غروب

شاعره اهل بيت فاطمه قميان