«خُذ مِن الدُّنیا ما أَتاکَ، و تَوَلَّ عمَّا تَولّى عنک، فإن أنت لم تَفعل
فأجمِل فى الطَّلَب.»(نهج البلاغه، حکمت ۳۹۳)

از دنیا همان قدر بگیر که به تو مي‌رسد و آنچه از تو رو گرداند، نادیده
بگیر و اگر نمي‌توانى چنین باشى لااقل خواسته‌ات را کمتر کن.



«إذا أقبلت الدّنیا على أحدٍ أعارته محاسن غیره، و اذا أدبرت عنه سلبته
محاسن نفسه.»(مروج الذهب، ج ۳، ص ۴۳۴)

اگر دنیا به کسى رو کند، خوبیهاى دیگران را به طور موقت به او مي‌دهد،
و زمانى که به کسى پشت کند، امتیازات و نیکیهاى خود او را هم از او مى‏گیرد.



«مَن طَلَبَ الدُّنیا طَلَبهُ المَوت حتّى یُخرِجَه عَنها، وَ مَن طلب الآخره طلبته
الدّنیا حتّى یستوفى رزقه منها.». (العقد الفرید، ج ۳، ص ۱۵۷)

آن که دنبال دنیا رود، مرگ دنبالش مي‌رود تا او را از دنیا ببرد و آن كس
که طالب آخرت است، دنیا در طلبش مي‌رود تا رزقش را به او برساند.



«لایترک الناس شیئاً من أمر دینهم لاستصلاح دنیاهم الّا فتح اللّه علیهم
ما هو أضرّ منه.»(نهج البلاغه، حکمت ۱۰۶)

مردم چیزى از امور دینشان را به نفع دنیایشان ترک نمي‌کنند، مگر آن
که خداوند زیان‌بارتر از آن را به رویشان خواهد گشود.



«من أصبح على الدّنیا حزیناً فقد أصبح لقضاء اللّه ساخطاً…و من لهج قلبه
بحبّ الدنیا التاط قلبه منها بثلاثٍ: همّ لا یغبّه، و حرص لا یترکه ، و أملٍ لا
یدرکه.»(تذکره الخواص، ص ۱۴۴)

کسى که به خاطر دنیا اندوهگین باشد، از قضا و قدر الهى ناخشنود است…
و آن که دلش با دوستى دنیا پیوند خورده باشد، قلبش به سه چیز آلوده گردد:
اندوهى که از او جدا نشود، حرصى که او را ترک نگوید و آرزویى که هیچگاه به
آن نخواهد رسید.