چهره‏شان عجیب بود. روسری‏های سرمه‏ای و کِرم رنگ پوشیده بودند و لباس بلندی بر تن داشتند. سرمه چشمانشان گرد و غبار و اشک، سرخی لب‏هایشان از خشکیِ تشنگی، و گونه هایشان آفتاب زده و سوخته بود. عطرشان بوی باروت می ‏داد و گردنبندی از پوکه به گردن داشتند. با تحمّلی شگفت آور سلاح در دست می‏ گرفتند، یا کوله‏ای از تدارکات و مهمات و… را با آن سنگینی بر دوش می‏ انداختند. زیورشان اسلحه شان بود، یا دوربین عکاسی ‏شان، یا ضبط صوت و جعبه مهمّات و جعبه کمک‏های اولیه… و اکنون نیز قلمشان زیبنده‏ترین زینت آن‏هاست. ابهت ‏شان چشم مردان را می‏گرفت و سوزن در دستشان، تیری بود بر قلب دشمن. نُقل عروسی‏شان گلوله بود؛ شاهد عقدشان شهدا؛ ضامن عقدشان امام (ره)؛ شرط ازدواجشان همراهی در سیر و سلوک و مدّت ازدواجشان شاید تا چند لحظه دیگر… .
و زنان جنگ، چنین بودند. ادامه دارد ….