‏

واژه عيد در قرآن کريم تنها يکبار در آيه 114، سوره مائده آمده است: “عيسي‌ بن مريم گفت: بارالها! پرودگارا! براي ما از آسمان مائده‌اي فرست تا اين روز براي ما و کساني که پس از ما مي آيند، عيد باشد که تو بهترين روزي دهندگاني و آيت و حجتي از جانب تو براي ما باشد.” ‏‏

“عيد” روزي است که در آن سود و منفعتي به دست بيايد و در شرع مقدس اسلام، روزهاي غدير، قربان و فطر عيد ناميده مي‌شوند که در عيد اضحي، قرباني و در عيد فطر، زکات فطره مطرح است و درغدير، حضرت علي (ع) به امامت منصوب شدند. همچنين مي‌توان گفت؛ عيد آن روزي است که در آن نماز ويژه‌اي برگزار کنند يا روزي است که مجمعي در آن فراهم آيد و يا آنکه عيد روزي است که خلق از ماتم به شادماني “عود” کنند يا روزي است که تفاوتي ميان درويش و توانگر نباشد يا آنکه “عيد” روز شريف و ارجمندي مي‌تواند باشد.

‏از آيه “مائده” استفاده مي‌شود که حضرت عيسي مسيح (ع) روز نزول مائده را که سال‌روز وقوع يک معجره الهي در تاريخ است، براي همه انسان‌ها “عيد” قرار داده است تا اين روز، آيت و حجتي از جانب خداوند براي مردمان در تمامي اعصار بوده باشد و به ميمنت اين پديده پربرکت همه ساله شادماني و خجستگي آن روز تکرار شود. ‏
از آنجا که “مائده” به معناي خوان پرنعمت، تنها دوبار در سوره مائده آمده است، مي‌توان گفت؛ نزول رزق از آسمان به درخواست حضرت عيسي مسيح (ع) ويژگي خاصي داشته که به خاطر آن عنوان “مائده” را به خود گرفته است. ‏
راغب اصفهاني مي‌گويد: “مائده طبق و خواني است که در آن طعام باشد که هم به آن طبق و هم به طعام مائده گفته مي شود.” ‏بنابراين، عيد در اين آيه اشاره دارد به نزول يک برکت آسماني در پوشش طبق يا طبق‌هايي از طعام و خوردني که مي‌تواند تکرار و بازگشت آن روز نيز همان برکات را به همراه داشته باشد و از اين جهت، آيت و حجتي ديگر از جانب خداوند متعال براي انسان‌ها و فرصتي ديگر براي ايجاد ارتباط با خدا و ذکر و ياد او در دل ها و زبان ها باشد. ‏