غیبت (قسمت دوم)
پيش از اين از غيبت تعدادي از پيامبران سخن به ميان آورديم و گفتيم كه غيبت، تنها اختصاص به حضرت حجّت(عجل الله تعالي فرجه) ندارد و از اين ميان به غيبت حضرت عيسي(عليه السلام) اشاره كرديم كه از مسلّمات قرآن كريم و نيز اخبار پيامبر اكرم و اهل بيت(عليهم السلام) است و به هيچ وجه نمي توان وقوع اين غيبت طولاني مدت را براي ايشان انكار كرد.
آغاز غيبت صغري
از سن پنج يا شش سالگي حضرت دوران غيبت صغراي ايشان شروع شد. دوراني كه در آن چهار نائب خاص حضرت به نام هاي: عثمان بن سعيد، محمد بن عثمان، حسين بن روح و علي بن محمد ثيمري واسطه ي ارتباط شيعيان با حضرت بودند. اين دوران از سال 261 هجري قمري آغاز شد و هفتاد و چهار سال به طول انجاميد.
پس از اين دوران هفتاد و چهار ساله، با در گذشت علي بن محمد ثيمري و انقطاع سلسله نائبان خاص؛ دوران غيبت كبري آغاز شد. دوراني كه هر چند فيض وجوديِ حضرت، دمادم به دستگيري از عالَم امكان مي پردازد؛ اما تشرف ظاهري به محضر آن بزرگ در اين دوران غير ممكن است، و تنها شمار اندكي از صالحان روزگار، به اذن آن فرمانرواي عالَم وجود مي توانند از شرف صحبت ايشان بهره مند شوند. اين دوران از سال 335 هجري قمري آغاز شد و- افسوس-همچنان نيز ادامه دارد.[ان شاء الله در قسمت بعد به «زمينه سازي اهل بيت(عليهم السلام) براي دوران غيبت» اشاره كرده و پيرامون« معناي غيبت »سخن خواهيم گفت.]
منبع: كتاب آب حيات
| نسخه قابل چاپ | ورود نوشته شده توسط صدرارحامی در 1391/02/10 ساعت 10:34:04 ق.ظ . دنبال کردن نظرات این نوشته از طریق RSS 2.0. |
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است
نظر دهید