پایان غیبت صغری
ابو محمد حسن بن محمد کاتب گويد: در سال 329، در مدينه بودم. چند روز قبل از وفات ابوالحسن علي بن محمد سيمري در خانه اش حاضر شدم، او نامه اي به خط مولا صاحب الزمان (عج) را به مردم حاضر در جلسه نشان داد که چنين نوشته بود:

«بنام خداوند بخشنده مهربان; اي علي بن محمد سيمري! خداوند اجر برادرانت را در باره تو زياد گرداند، تو تا شش روز ديگر وفات خواهي کرد. پس امور خود را جمع کن و کسي را براي جانشيني خود تعيين و معرفي نکن. زيرا غيبت نهايي واقع شده و ديگر ظهوري نيست مگر بعد از اذن خداي تعالي و آن ظهور، پس از گذشت مدتي طولاني وسخت شدن دلها و پر شدن زمين از ظلم و جور اتفاق خواهد افتاد. و از بين شيعيان من کساني خواهند آمد که ادعاي مشاهده مرا دارند، آگاه باشيد هرکس قبل از خروج سفياني و بر آمدن صيحه آسماني چنين ادعايي داشته باشد دروغگويِ افترا زننده است و لاحول و لا قوة الا بالله العلي العظيم.»
امام صادق (ع) فرمود: «در صاحب اين امر سنّتهايي از پيامبران (عليهم السلام) است: ………امّا سنّتي که از يوسف (ع) دارد، مستور بودن است. خداوند بين او و مردم حجابي قرار مي دهد، بطوري که او را مي بينند ولي نمي شناسند.» با توجّه به اين روايت و نظاير آن، زندگي حضرت مهدي (عج) در دوران غيبت، به شکل طبيعي صورت مي گيرد و حتّي مردم عادي نيز به ديدار او توفيق مي يابند، امّا از شناخت او ناتوان اند.
با اين تفسير، غيبت آن بزرگوار، فقط به عنوان «حجاب معرفت» و «مانع شناخت» مطرح مي شود که آن هم بر ديده و دل مردم کشيده شده است نه بر وجود شريف او. در فرازهايي از «دعاي ندبه» مي خوانيم: «بنفسي انت من مغيّب لم يخل منّا بنفسي انت من نازح ما نزح عنّا»  . به جانم سوگند که تو آن نهان شده اي که بيرون از جمع ما نيستي. به جانم سوگند که تو آن دور شده اي که از ما دوري نداري. تعبير زيباي «نهان شده اي که هميشه باماست» و «دور شده اي که به ما نزديک است»، نويد بخش «حضور مستمر» امام زمان (عج) در جمع شيعيان و محبّين است.