فضیل بن عیاض بر یکی از شاگردان خود وارد شد که در حال احتضار بود . بر بالین او نشست و شروع به خواندن سوره ی یاسین کرد . شاگرد چشمانش را باز کرد و گفت : قرآن نخوان ! فضیل ساکت شد ، سپس شهادتین را به او تلقین کرد . شاگرد گفت : نمی گویم بلکه از آن بری هستم و جان به جان آفرین تسلیم کرد . فضیل پس از مدتی او را در خواب دید که به جهنم می برند . پرسید چرا خداوند معرفت را از تو گرفت ؟ تو که بهترین و عالمترین شاگردان من بودی ؟ در جواب گفت : به خاطر سه خصلتی که داشتم . 1- نمام و سخن چین بودم . 2- حسود بودم و چشم دیدن خوشی و خوبی و برتری دیگران را نداشتم . 3- به خاطر مرضی که داشتم هر سال به دستور دکتر شراب می خوردم .

برهان دانش ، ص 210