روايتى در تحف العقول آمده ، كه حسين بن مسعود گفت : روزى خـواسـتـم بـه حـضـور ابى الحسن امام هادى (عليه السلام) شرفياب شوم ، در آن روز هم انـگشتم به سنگ خورد ، و هم سواره اى به سرعت از من گذشت ، و به شانه ام زد و شانه ام صـدمه ديد ، و هم اين كه وقتى مى خواستم وارد شوم از بس شلوغ بود لباسم را پاره كـردنـد ، بـا خود گفتم : خدا مرا از شرت حفظ كند چه روز شومى هستى ، و چون شرفياب شـدم حـضـرت فـرمـود : اى حـسـن اين چه پندارى است ؟ تو همواره دور و بر ما هستى نبايد گناهت را گردن كسى كه بيگناه است بگذارى.

امـام بـا ايـن گفتار خود عقل مرا بيدار كرد ، و فهميدم كه خطا رفته ام ، عرضه داشتم : اى مـولاى مـن ، از خـدا برايم طلب مغفرت كن ، فرمود: اى حسن روزها چه گناهى دارند كه شما هـر وقـت بـه كـيـفر اعمالتان مى رسيد آن ناراحتى را به گردن روز گذاشته ، آن روز را روزى شـوم مـى خـوانـيـد ؟ عـرضـه داشتم : من به نوبه خود از اين گناه و خطا براى ابد اسـتـغـفـار مـى كـنـم ، و هـمـيـن تـوبـه مـن اسـت يـا بـن رسول اللّه.

امام (ع) فـرمـودند : خـدا شـمـا را از اين جهت عقاب مى كند كه ايام را به جرمى مذمت كنيد كه مرتكب نـشـده انـد ، اى حـسـن تـا حـالا متوجه اين معنا نشده اى كه اين خداى تعالى است كه ثواب و عـقـاب در دسـت او اسـت ، و اوست كه ثواب و عقاب بعضى از كارها را فورى و در همين دنيا داده ، و ثـواب و عـقاب بعضى ديگر را در آخرت مى دهد؟ عرضه داشتم : بله اى مولاى من ، فـرمـود : هـيـچ وقـت تـنـدروى نـكـنـيـد ، و بـراى ايـام هـيـچ دخـالتـى در حـكـم خداى تعالى قائل مشويد ، عرضه داشتم : چشم اى مولاى من.

و از روايات قبلى هم - كه نظايرى دارد - استفاده مى شود كه ملاك در نحوست ايام نحس صـرفـا تـفـال زدن خـود مردم است ، چون تفال و تطير اثرى نفسانى دارد و ايـن روايـات در مـقـام نـجـات دادن مـردم از شـر تـفال ( و نفوس ) است ، مى خواهد بفرمايد اگر قوت قلبت به اين حد هست كه اعتنايى به نـحـوسـت ايـام نكنى كه چه بهتر ، و اگر چنين قوت قلبى ندارى دست به دامن خدا شو ، و قرآنى بخوان و دعايى بكن.
به نقل از تفسیر المیزان نوشته علامه طباطبایی